De zestienjarige Rebekka verdwijnt spoorloos. En zij is niet de enige. In het bergachtige gebied worden meerdere vrouwen vermist. Alleen de jonge journalist Smilla herkent direct ­parallellen met de zaak van haar vriendin Juli, die jaren geleden in het gebied verdween. Al helemaal wanneer een verwaarloosd meisje, dat opvallend veel op Juli lijkt, voor haar auto rent.

Hogerop in de bergen woont Jesse in de nederzetting Jacobs Ladder, geïsoleerd van de moderne wereld. Hij en de andere bewoners van het bergdorp worden in de stad met argwaan bekeken. Terwijl het wantrouwen jegens Jacobs Ladder blijft groeien en escaleert in brute aanvallen op Jesse en andere kinderen, ontdekt Smilla een schokkend geheim dat alle veronderstelde waarheden op zijn kop zet. Waar ligt het kwaad werkelijk op de loer?

De Duitse Vera Buck studeerde journalistiek, literatuur en scenarioschrijven. Haar eerste roman verscheen in 2016. Zij werkt als freelanceauteur, Wolfskinderen is haar vijfde boek. Hoog in de bergen woont Jesse in de nederzetting Jakobsladder, geïsoleerd van de moderne wereld. Het lijkt een van de laatste Baptistengemeenschappen te zijn die nog bestaan. De gemeenschap is gesloten, de mensen hebben nauwelijks contact met de buitenwereld. De bewoners worden door de dorpelingen in het dal met argwaan bekeken. Jesse en andere kinderen worden getreiterd op school. Dan verdwijnt de zestienjarige Rebekka plotseling spoorloos. En zij was niet de eerste. Alleen Smilla, onvrijwillig vrijwilligster bij de lokale omroep, ziet overeenkomsten tussen de verdwijning van haar vriendin Juli tien jaar geleden en die van de andere vrouwen. Als ze plotseling een verwaarloosd meisje ziet dat heel erg op Juli lijkt, groeit haar overtuiging dat Juli nog ergens moet zijn. Ze gaat op onderzoek uit. 

Buck vertelt het verhaal vanuit tamelijk veel perspectieven. Naast Smilla, die zich steeds tot haar verdwenen vriendin Juli richt, en de met een heftige PTSS kampende lerares Laura, komen ook kinderen van de nederzetting aan het woord. Door Smilla wordt een geheim ontdekt dat alles op zijn kop zet. Smilla gaat in haar eentje op zoek, waarbij ze behoorlijk wat moed vertoont, maar met gevaar voor eigen leven door haar roekeloze gedrag. Vera Buck kruipt helemaal onder de huid van elk personage. Ze zijn allemaal herkenbaar aan de schrijfstijl, die voor elk anders is. Haar stijl is heel beeldend, ze gebruikt aansprekende, precies goed gedoseerde beeldspraak. Scènes en voorvallen vloeien bijna achteloos in elkaar over, waardoor de lezer nog steeds denkt dat er niets zal gebeuren, terwijl ze op een onverwacht moment plotseling informatie vrijgeeft die dan als een schok binnenkomt. 

De auteur laat haar lezers verzinken in de overdonderende natuur, in het geïsoleerde leven in Jakobsladder, ze laat hen getuige zijn van de nauwe band tussen de inwoners van de nederzetting met de natuur en wilde dieren maar ook van de soms misselijkmakende wreedheid die het gevolg is van de eigen normen en waarden. Buck duikt in de diepste angst die de woeste natuur kan veroorzaken, zeker als die wordt veroorzaakt door een onbekende moordenaar. Ze houdt haar lezers volledig in de greep. Er kan gaandeweg wel een vermoeden rijzen over hoe het zit, maar vervolgens speelt Buck hier heel fijntjes mee, zodat elk vermoeden weer in een vraag verandert. De weg naar de ontknoping is lang, maar vol spanning, gevaar en dreiging, waarbij de auteur een bepaalde kant opstuurt. Uiteindelijk neemt ze ineens een onverwachte afslag, waardoor blijkt dat alles toch anders zit dan verwacht. 

Wolfskinderen wijkt af van een doorsneethriller door de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt, een omgeving van woeste natuur die voor de meeste lezers totaal onbekend zal zijn. Het is een verhaal met onverwachte elementen die voor heel wat leesplezier zorgen, maar ook nog een paar open eindjes heeft. Hier zouden een paar onverwachte ontboezemingen juist nog wat plooitjes kunnen gladstrijken.