De introductie van de hoofdpersonen gaat op een luchtige manier met een vleugje humor. In een paar zinnen zit de lezer in het verhaal en kent hij of zij de zaken die voor Flo, haar collega en haar gezin aan dit deel vooraf zijn gegaan. Het is een opvallend recherche duo of trio als Hunter de hond meegerekend wordt. Klein en pittig naast lang met paardenstaart. Naarmate het verhaal vordert worden de dialogen wat langer en het verhaal minder spannend. Het aftellen door middel van de titels van de hoofdstukken zorgt wel dat de lezer bij de les blijft. 

 ‘Van top tot teen gehuld in een wit pak, als een michelinmannetje, volgde ze de explosievenman naar de bovenverdiepingen van het pand.’

De inhoud van het verhaal is zeer actueel en boeiend. Lidewij Martens zorgt ervoor dat Flo de slachtoffers goed leert kennen en dat ze zich betrokken bij hen voelt. De drang om de problemen op te lossen wordt alleen maar groter. Het maakt ook de hoofdpersoon Flo erg leuk en menselijk. Welke rechercheur zat ooit bij een Koninginnenkoor? Daarnaast is er nog ruimte voor romantiek met bijpassende twijfels. Haar ex-man staat ineens op de stoep, wat moet ze hier nu weer mee en het frequente contact met haar vriendin in Amerika zorgt ook voor een beetje heimwee naar haar eerdere leven. Lidewij Martens noemt het beestje bij de naam en laat alle situaties in korte scènes afspelen, deze doen bijna filmisch aan en zouden zo op tv kunnen. Ze geeft de lezer behoorlijk wat van de problemen die zich in en rond Amsterdam afspelen mee. 

Koningsdag is een mengelmoes van fictie en non-fictie met op het laatst een letterlijke race tegen de klok die het afnemen van de spanning van halverwege het boek goed maakt.