Robert Hunter en collega Garcia hebben zich gespecialiseerd in het behandelen van zaken met buitensporig geweld en sadisme, en zijn niet vlug geschokt. Maar als de officier van justitie Derk Nicholson vermoord wordt, zijn zelfs zij ontzet door het bloederige tafereel dat ze aantreffen. En deze gruwelijke moord is slechts het begin van een reeks, de ene nog wreder dan de andere. Het team van Hunter staat zwaar onder (tijds) druk door achtergelaten aanwijzingen van de dader. Onder pressie van het Openbaar Ministerie wordt Alice aan het politieteam toegevoegd en weet zij met haar computervaardigheden het onderzoek te ondersteunen en Hunter te charmeren. 

Carter heeft een beeldende, gedetailleerde schrijfstijl die de lezer vanaf de eerste bladzijde het verhaal intrekt. Hij laat de lezer meedenken en voelen, zet dwaalsporen uit, maar weet ook op het verkeerde been te zetten. De spanningsboog is strak gespannen en het tempo aan gebeurtenissen is hoog. Het is genieten met goede dialogen, meerdere verhaallijnen die netjes in elkaar overgaan en een ontknoping waar u tegen gezegd kan worden, zo onvoorspelbaar. Door de korte hoofdstukken die steevast eindigen met een cliffhanger gaat De beeldhouwer nachtrust kosten. Het verhaal wordt in de derde persoon verteld en zorgvuldig opgebouwd. Het past in deze tijd door privacyregels die zorgen voor vertragingen in het politieonderzoek. Ook de druk van hogerhand ontbreekt niet, net als de persmuskieten die er bovenop duiken. Want verkrijgen van gegevens over personen is niet zo makkelijk als het klinkt. Maar dat is koren op de molen van Alice die daar wel raad mee weet en zo haar eigen methodes heeft, wel of niet legaal. De belangrijkste personen leren we redelijk goed kennen. Hunter zorgt slecht voor zichzelf, leidt aan slapeloosheid en durft geen relatie te hebben door zijn werk. Hij probeert te denken als de moordenaar en kijkt door zijn ogen om zich een voorstelling van zijn daden te maken. Alice is daadkrachtig, niet voor een kleintje vervaard en aan Hunter gewaagd.    Garcia weet werk en privé gescheiden te houden en heeft een goed huwelijk, dat hij Hunter ook gunt. Carter weet de angst, het lijden van de slachtoffers en het leed van de nabestaanden goed voelbaar te maken, net als de duistere kant van de mens. En natuurlijk ontbreekt de machteloosheid en frustratie van het politieteam niet, die spat van de bladzijden af. 

In De beeldhouwer is de regie aan een arrogante, brutale moordenaar die iedereen bespeelt als een marionet.