Oorspronkelijke titel: This Is Where It Ends (2016)
Vertaling: Irene van Bronswijk
ISBN: 9789402715408
Uitgever: HarperCollins
Verschenen: 2016
Pagina's: 320
Categorie: Young Adult thriller
|
Omschrijving: 10 :00 De directeur van Opportunity High School beëindigt haar toespraak en verwelkomt alle leerlingen voor het nieuwe semester. 10 :02 De leerlingen staan op om naar hun klassen te gaan. 10 :03 De auladeuren gaan niet open. 10 :05 Iemand begint te schieten. Uiterst minutieus volgt 54 Minuten vier jongeren tijdens een schietpartij op een middelbare school. Verteld vanuit verschillende perspectieven kom je achter de motieven van de schutter en word je als het ware de terreurdaad ingezogen.
|
|
|
Oordeel VrouwenThrillers.nl:
Recensie Ellen De Vriend op 2 oktober 2016:
De directeur van Opportunity High School in Alabama beëindigt haar toespraak in de aula en verwelkomt alle leerlingen voor het nieuwe semester. Als de leerlingen opstaan om naar hun klassen te gaan kunnen de deuren van de aula niet open. Even wordt nog gedacht aan een grap, maar al snel vervliegt die gedachte als één van de leerlingen begint te schieten. Paniek breekt uit.
Minutieus volgt 54 Minuten vier leerlingen tijdens de schietpartij en het verblijf in de aula. Verteld vanuit het wisselend perspectief van hardloopster Claire, stoere Tomás, danseres Autumn en haar vriendin Sylv kom je achter de motieven van Tyler en word je als lezer de terreurdaad ingezogen. 54 Minuten telt 318 pagina’s, zesentwintig hoofdstukken, afgewisseld met appjes, een epiloog en een dankwoord.
Marieke Nijkamp uit Hengelo belandde uit het niets met haar Engelstalige debuut This is where it ends op de bestsellerlijst van de prestigieuze New York Times. Ook kwam het boek daardoor in de Nederlandse pers. De schrijfster liet zich inspireren tot het fictieboek door een schietpartij in 2012 op een school in Connecticut waarbij achtentwintig doden vielen. Marieke schrijft realistisch en zeer gedetailleerd. Daardoor leef je van minuut tot minuut mee met de dappere hoofdpersonen, die vrijwel allemaal opgesloten zitten in de aula. Je voelt hun angst en machteloosheid. Het verhaal raakt je en steeds kom je iets meer te weten over wat in het verleden is gebeurd. Zaken als pesten, buitengesloten worden, misverstanden en ruzies volgen elkaar op. Tot aan de laatste bladzijde blijft het spannend wie het gaat overleven en wie niet. Doordat het boek in een vrij groot lettertype is gedrukt, met veel witruimte en appjes kun je het in een paar uur tijd uitlezen. 54 Minuten is een heftige YA-thriller die je tot nadenken stemt omdat terreurdaden tegenwoordig helaas steeds vaker voorkomen.
Bezoekersreacties:
Diane Kooistra (42) op 13 december 2017:
De titel van het boek is heel duidelijk, het hele verhaal speelt zich af in 54 minuten, elk hoofdstuk geeft aan hoe laat het is. Dat helpt de lezer om vat op deze zaak te krijgen. Als je dan, net als ik, ineens roept dat ze 911 moeten bellen of dat ze op moeten schieten besef je door de titel van het hoofdstuk ineens dat ze zich echt wel haasten maar dat het elke minuut lijkt alsof er een uur voorbij is gegaan terwijl elke minuut telt. Dat maakte op mij de meeste indruk. Daar word een lezer stil van.
Beter zou je een schietpartij als deze niet kunnen beschrijven of in een boek kunnen benaderen. Ik was erbij, zo voelde het in ieder geval wel.
Deze manier van indelen en beschrijven van de gebeurtenissen benadert namelijk het gevoel dat de leerlingen en docenten in de zaal zullen hebben ervaren, waar blijft hun hulp! Ze zitten namelijk als ratten in de val en kunnen geen kant op. Ze bellen op hun mobiel naar huis, of appen naar leeftijdsgenoten die in eerste instantie denken dat het om een grap gaat. Wie bedenkt dit nou? Ze zouden een saaie toespraak hebben van de directeur en dan verder gaan met de les.
Er is een groepje atleten buiten aan het trainen als ze de schoten horen en proberen om te helpen. Maar de school is hermetisch afgesloten. Er zitten 2 jongens die kattenkwaad uit wilden halen in een kantoor. En in de aula zitten hun familieleden en vrienden en docenten. Wie is er zo gestoord om te gaan schieten in school?
Bijzonder om te lezen hoe grappige appjes veranderen in mooie teksten om afscheid te nemen,
Ik vind dat Marieke een heel goed debuut heeft geschreven, in het begin kwam ik er een beetje moeilijk in omdat ze probeert uit te leggen wie bij wie hoort. Dit gedeelte heb je echter nodig om de rest van het verhaal en vooral het motief van de dader te begrijpen.
Het is een boek dat je moet raken, Marieke heeft zich echt verdiept in hoe slachtoffers zouden reageren, ze beschrijft niet al te bloederige scenes zodat je ook zaken zelf in kunt vullen. Ik vind haar schrijfstijl heel toegankelijk, ze neemt je mee het verhaal in en laat je de verschillende lagen en kanten zien want ik kan niet alleen met woede op de dader neerkijken maar ook met ( hoe gek ook) begrip en medelijden. Ik werd echt door dit verhaal geraakt omdat het over kinderen gaat en hun docenten en het is zo beschreven dat het morgen in de krant zou kunnen staan. Ik kijk echt uit naar het nieuwe boek van mijn plaatsgenootje, vooral omdat ik haar schrijfstijl erg bewonder.
Oordeel:
|
|
|
|