Wanneer Nick voor de allereerste keer met hun dochtertje Maisie naar de balletles gaat zodat Clara thuis voor hun pasgeboren zoontje Felix kan zorgen, slaat het noodlot toe. Onderweg naar huis raken ze betrokken bij een zwaar ongeval, waarbij Nick overlijdt en Maisie als bij een wonder bijna ongedeerd blijft. Al snel krijgt Maisie echter angstaanvallen en nachtmerries die verband lijken te houden met een zwarte auto die betrokken was bij het ongeval. Volgens de politie was het ongeluk te wijten aan overdreven snelheid. Clara is er echter van overtuigd dat iemand haar man heeft vermoord en gaat zelf op onderzoek uit, waarbij vele geheimen boven water komen en gevaarlijke deuren geopend worden.

Mary Kubica schrijft Laatste leugen enerzijds vanuit het perspectief van Nick, waarin er verteld wordt wat er echt gebeurd is in de periode voor het ongeval, en anderzijds vanuit het perspectief van Clara, waarin er beschreven wordt wat Clara denkt dat er gebeurd is. Het verhaal van Nick is een verhaal van liefde, herinneringen maar vooral ook van grote problemen die hij geheim houdt voor zijn vrouw. Daarnaast is het verhaal van Clara een verhaal dat doorspekt is van wantrouwen en grote emoties van verlies en rouw. Door deze perspectiefwisselingen komen er regelmatig nieuwe mogelijke daders op de proppen en kan het verhaal lang alle kanten uit, waardoor Laatste leugen dus alle potentie heeft om een goede thriller te worden. Nick’s verhaal biedt meer variatie dan dat van Clara dat regelmatig in herhaling valt en daardoor wat langdradig is. Kubica gebruikt populaire thema’s als rouw, verdriet en dementie en wat dat kan doen met een mens om haar verhaal mooi vorm te geven. Kubica’s schrijfstijl maakt het een vlotlezend boek. De plot is niet onmiddellijk wat je zult verwachten, maar is zeker niet spectaculair te noemen. Het aanbrengen van nieuwe wendingen in het verhaal gebeurt op een soepele, eenvoudige manier, zonder dat Laatste leugen een ingewikkeld verhaal wordt.