Een perfecte dag wordt grotendeels vanuit Ann haar gezichtspunt verteld. Ze deelt haar gevoelens en gedachten met de lezer. Haar moeder is gestorven en ze vormt een echte twee-eenheid met haar vader. Angst, woede en ongeloof overheersen haar leven want haar vader is betrouwbaar en heeft alles altijd onder controle. Nu hij in hechtenis is genomen, praat ze in gedachten veel met hem. Als lezer begrijp je absoluut waarom ze nu zelf het heft in handen neemt om haar vaders onschuld te bewijzen. 

Het boek is knap opgebouwd. Naast de hoofdstukken vanuit Ann, zijn er ook hoofdstukken met de titel ‘Wij’ waarin de dader vertelt over zijn contact met de jonge meisjes. Dit gebeurt vaak in poëtische zinnen waardoor er een mysterieuze en lugubere sfeer wordt opgeroepen. In de loop van het verhaal komen er ook weergaves van gespreksopnames tussen de dader en een (voor lange tijd toch) onbekend iemand. De hoofdstukken van Ann bevatten vaak ook dagboekfragmenten uit haar jeugd, waarin ze telkens een bepaald gevoel beschrijft. Als lezer moet je dus steeds aandachtig blijven door de afwisseling in perspectief en ook door de sprongen tussen heden en verleden. Romy Hausmann zorgt er op deze manier wel voor dat de nieuwsgierigheid steeds aanwezig blijft. De geloofwaardigheid is soms een beetje zoek door de vele toevalligheden en zijverhalen. Die passen natuurlijk wel in het geheel en zorgen voor de nodige spanning, maar zijn vaak net iets te uitgebreid. Het is zeker positief dat de focus vooral op het psychologische aspect ligt. Ieder heeft zo zijn eigen leugen en waarheid en ieders vertrouwen wordt hierbij zwaar op de proef gesteld. Wie wordt er belazerd door wie? Hierdoor zaait Romy Hausmann ook de nodige twijfel bij haar lezers. Een kritische blik op de media die van sensatie houden, de reactie van de omgeving bij een beschuldiging. Knap hoe de auteur dit allemaal verwerkt in deze psychologische thriller. Het nawoord is zeker interessant voor de interpretatie van de gedachtegang van de dader, heel bijzonder.