Tussen de regels door wordt er regelmatig terugverwezen naar gebeurtenissen uit De puzzelman en de trauma’s die niet alleen Anjelica Henley en Ramouter hieraan hebben overgehouden, maar ook de nasleep die dit heeft op hun collega’s en geliefden. In de proloog wordt het direct al duidelijk dat Matheson meesterlijk goed is in het beschrijven van groteske daden en gruwelijke details. De fantasie van de lezer wordt meteen tot het uiterste geprikkeld en De stille kamer aan de kant leggen is geen optie meer. De personages hebben allemaal meer dan genoeg op hun bordje, want naast het gruwelijke moordonderzoek waar ze mee bezig zijn, krijgen ze privé ook meer dan genoeg te verwerken. Ook hier speelt Mathesons oog voor detail een grote rol, personages zijn op zo’n manier beschreven dat ze levensecht lijken. De combinatie van korte hoofdstukken en de constante spanningsboog, afgewisseld met de zeer beeldende beschrijvingen van de meest gruwelijke daden maken van De stille kamer een meesterlijke thriller.