Wanneer kunstschilder Eva Romeijn op een avond thuiskomt, blijkt zich daar een jonge vrouw schuil te houden. Amelie vertelt dat ze bang is en beweert dat ze wordt gevolgd. Mag ze een poosje bij Eva blijven?

Iedereen in Vorden kent Amelie Verhaegen, dochter van de directeur van een miljoenenbedrijf in huishoudelijke artikelen. Op haar negende is ze ontvoerd, na betaling van losgeld kwam ze heelhuids thuis. Maar het gezin lag vervolgens in puin: haar vader verdween, haar moeder stierf, en Amelie hield er een trauma aan over. Nog steeds wordt ze daarvoor af en toe behandeld in psychiatrische inrichting Groot Graffel.

Als daar een verpleegster dood wordt aangetroffen, lijkt dat een tragisch ongeluk te zijn. Maar na een tweede dode in het pittoreske dorp, moet Eva wel gaan twijfelen aan de intenties van haar innemende, nieuwe huisgenootje.

Corine Hartman is auteur van onder meer de Jessica Haider-serie en De IJsselmoorden-trilogie, thrillers die regelmatig in de prijzen zijn gevallen. De dochter die goed wilde doen is het derde deel van weer een andere serie, rond kunstschilder Eva Romeijn. Een serie die Hartman zelf cosy crime noemt en die zich afspeelt in de Achterhoek, waar zijzelf ook woont. 

Kunstschilder Eva Romeijn treft op een avond bij thuiskomst een meisje aan in haar huis. Ze is bang en zoekt een schuilplaats. Het blijkt te gaan om de bijna 18-jarige Amelie, de dochter van de directeur van een miljoenenbedrijf in Vorden. Omdat Eva altijd bereid is om iemand te helpen, mag Amelie voor een tijdje bij haar logeren. Het meisje is echter onberekenbaar en getraumatiseerd, maar ook heel eenzaam. Ze is onder behandeling bij de plaatselijke psychiatrische inrichting. Als er een paar doden vallen in het dorp, wordt er openlijk getwijfeld aan de werkelijke motieven van Amelie. 

De dochter die goed wilde doen is geschreven vanuit Eva’s perspectief. Haar twijfels, emoties, schuldgevoelens en haar vastberadenheid om er achter te komen wat er precies met Amelie is gebeurd heeft Hartman dusdanig indringend op papier gezet dat al het medeleven naar Eva uitgaat. Zij kruipt meer onder de huid dan Amelie, die ongrijpbaar blijft en niet echt betrokken lijkt te zijn bij wat haar acties tot gevolg hebben. Ze lijkt boven de scènes te zweven, nergens komt ze met twee voeten stevig op de grond. Het is wel helder waar Hartman op doelt met de term cosy crime. Het zijn geen harde thrillers met hevig geweld, er zijn geen bloederige scènes met zware criminelen. De dochter die goed wilde doen is meer een ouderwetse detective, met een laag tempo. Eva’s gedachtenstromen en mijmeringen krijgen alle ruimte. De vergelijking met Agatha Christie’s mysteries op het Engelse platteland misstaat niet. Dit gezellige karakter schijnt ook door in de titels van de hoofdstukken, hiervoor heeft Hartman steeds een zin genomen uit het hoofdstuk dat volgt. 

Corine Hartman schetst de landelijke sfeer van de Achterhoek op rake wijze. Bestaande landhuizen en historische figuren passeren de revue, hetgeen zorgt voor een prachtige couleur locale. Ze blijkt eveneens goed op de hoogte te zijn van schildertechnieken met olieverf, tevens over het houden van bijen. Alles klopt gewoon en dat zorgt ervoor dat het boek heel prettig wegleest. Hier en daar grijpt Hartman terug op de eerdere delen van deze Achterhoek-serie, maar ze geeft hierover nergens ook maar enige uitleg. Voorvallen en personen uit vorige verhalen worden min of meer als bekend beschouwd. Toch is De dochter die goed wilde doen prima zelfstandig te lezen. Want hoewel het wel leuk kan zijn om de voorgeschiedenissen te kennen, is het niet storend voor het verhaal indien dit niet het geval is. 

Hartman stuurt aan op een zachte plot, passend bij het karakter van het boek, maar daarna heeft ze nog een mooie twist in petto, waardoor het verhaal tragische lading krijgt met alleen maar verliezers.