Vrijwilligers van de kustwacht Annika en Simon vinden het lichaam van een dode vrouw, aangespoeld op de kust van het eiland Värmdö. In eerste instantie lijkt het een ongeluk, maar als de dochter van de vrouw opduikt, blijkt dat haar moeder haar een paar uur eerder had gebeld met een vreselijke boodschap.

Charlotte en Fredrik maken al een tijdje moeilijke tijden door, zowel in hun huwelijk als met hun gezin, vooral met hun jongste zoon Hampus. Ze besluiten een paar dagen samen te gaan zeilen om weer tot rust te komen. Maar de reis verloopt niet zoals ze zich hadden voorgesteld wanneer ze een groep vrienden uit het verleden ontmoeten.

Rebecka Edgren Aldén is een Zweedse journalist en redacteur bij tijdschriften. Momenteel is ze fulltime schrijver. Daarnaast is zij een fervent zeiler. Annika en haar collega bij de kustwacht treffen het lichaam van een vrouw aan. Het lijkt een ongeluk, maar volgens de dochter van de vrouw was haar moeder die dag in verwarde toestand. Charlotte en Fredrik zijn gaan zeilen om even afstand te nemen van hun problemen in het gezin en hun huwelijk. Maar tijdens de reis komen ze onverwacht een groep vrienden uit het verleden tegen. 

Dat Rebecka Aldén een fervent zeiler is, blijkt wel uit de precieze wijze waarop zij de zeiltochten beschrijft, deskundig en met alle technische termen die daarbij horen. Ook heeft zij zich uitstekend ingelezen in de werkwijze van een reddingsdienst langs de Zweedse scherenkust. Dit geeft de gebeurtenissen in het boek een realistisch tintje. Rode augustusmaan heeft twee verhaallijnen die parallel aan elkaar lopen, en daardoor ook twee perspectieven. Zowel kustwachtmedewerker Annika als de wanhopige Charlotte komen aan het woord. 

Het hele boek beslaat slechts een paar dagen. Aldén schrijft in vloeiende zinnen, met veel oog voor de woeste natuur aan de Zweedse scherenkust en af en toe hints naar wat een rampzalige dag vijf jaar geleden moet zijn geweest. De auteur is er een meester in om zaken niet rechtstreeks aan haar publiek te vertellen, maar om die pas als ze de tijd daartoe rijp acht, te laten zien. Niet zelden sluit ze een hoofdstuk af met een intrigerende slotzin uit totaal onverwachte hoek. Maar daartegenover staan stukken met soms heel onbeholpen geformuleerde zinnetjes, alsof die door heel iemand anders geschreven zijn. Geheimzinnige gesprekken op fluistertoon en verdacht, ontwijkend gedrag van enkele personages doen denken aan de detectives van Agatha Christie. Dit doet zich voor in de delen van Charlotte, en door de hier gebruikte ik-vorm komt de lezer heel dicht bij haar diepste wezen. 

In Rode augustusmaan volgen gebeurtenissen elkaar in rap tempo op, Aldén houdt de spanning er goed in, er zijn dan ook vechtjassen genoeg aanwezig. In beide verhaallijnen verschijnen spoken uit het verleden en op heel achteloze wijze dient zich ineens de connectie tussen hen aan. Stukje bij beetje raken de lijnen elkaar, tot ze eindelijk in elkaar vervlechten. Het verhaal is niet helemaal vlekkeloos, er zit een foutje in. Ook is er een stijlfout, namelijk een extra perspectief daar waar dat eigenlijk niet mag. Maar de plot van Rode augustusmaan is mooi, veelomvattend, zelfs ingewikkeld. Alleen de manier waarop de waarheid kenbaar gemaakt wordt is een beetje onwaarschijnlijk. Heel bijzonder hoe Charlotte tot zelfinzicht komt, maar jammer dat ze met vragen blijft zitten. Meer aandacht hiervoor zou nog een nooduitgang naar extra onverwachte twists geweest kunnen zijn. 

Rode augustusmaan is een fijne thriller, die de lezer in zijn ban houdt. Over moederschap, tieners en depressie, maar ook over zelfbeeld en de werking van herinneringen. De sterke personages en de goed doordachte plot maken de minpuntjes wel goed.