Het spookt in het kasteel, volgens mevrouw Van Wildenborch van kamer twee. De barones is licht dementerend, heel serieus wordt haar angst voor een silhouet in de nacht niet genomen. Ook niet door Eva Romeijn. Ze is vaak te vinden in de tot luxe zorghotel verbouwde vesting, waar haar goede vriend Winand en de andere  gasten hun laatste levensfase doorbrengen.

Op een ochtend wordt er in de landschapstuin een dode aangetroffen. De gasten lijken allesbehalve verbaasd, de man was van hun leeftijd, en ‘we gaan allemaal een keer’, aldus de oudprofessor van kamer twee.

Als er meer zorgelijke gebeurtenissen plaatsvinden in het normaal zo rustige, pittoreske Vorden, begint Eva in verledens te graven en ontdekt daar lang bewaarde geheimen. Maar kan ze ook meer onheil voorkomen?

Het verhaal speelt zich wederom af in het kleine, op het eerste gezicht zo rustige Vorden. Gelegen in de Achterhoek met een beetje het dorps- en plattelandsgevoel. Corine Hartman is een meester in sfeerbeschrijvingen zodat het plaatsje en de omgeving inmiddels redelijk goed bekend zijn. Dat geeft direct bij het begin van dit boek, het vierde deel in deze reeks, een vertrouwd gevoel. Het kasteeltje in Vorden is omgebouwd tot een luxe zorghotel. De meer welgestelde ouderen brengen daar hun laatste levensdagen door. Eén van hen is de barones Van Wildenborch, ze woont er omdat ze licht dementerend is. De barones voelt zich niet prettig in het kasteel, ze ziet in de nacht regelmatig een silhouet. Niemand neemt haar echter serieus, maar haar angst blijft. Eva komt regelmatig op bezoek in het kasteel bij haar vriend Winand. Ook zij hoort de verhalen van de barones maar gelooft er niks van. Dit verandert als er een dode in de tuin aangetroffen wordt en er meer vreemde dingen gebeuren. Eva kan het natuurlijk niet laten en gaat op onderzoek uit. Daarmee brengt ze ook zichzelf in gevaar, want er zijn diverse geheimen waarvan sommigen niet willen dat ze geopenbaard worden. 

Hartman combineert op een makkelijke manier de roman en thriller tot een soort cosy crime. Met een mooie verhaallijn, spanning, een vleugje humor en luchtigheid ontstaat een prettig te lezen verhaal. Door de setting in de Achterhoek met de mooie beschrijvingen van het plaatsje en de omgeving, gecombineerd met bijzondere karakters van betrokken personen en de stabiliteit van Eva is het helemaal compleet. Eva hebben we in de andere drie boeken al redelijk goed leren kennen, haar karakter houdt in De zoon die alleen overbleef stand. Dit maakt dat de lezer met haar mee kan denken en de casus mee op kan pakken. Hartman schrijft zonder veel poespas en toch weet ze alles perfect te omschrijven en neer te zetten. In korte hoofdstukken wordt Eva, de bewoners en alle gebeurtenissen gevolgd. Een klein puntje van kritiek is er wel, het is af en toe wat onrealistisch en te toevallig. 

De zoon die alleen overbleef is een boek dat iedere lezer een paar ontspannen leesuurtjes zal bezorgen met een vleugje spanning.