De nimfen weet direct de aandacht te trekken door de mysterieuze flaptekst en de prachtige cover. Alex Michaelides weet door middel van korte hoofdstukken en interessante personages zijn lezers in het boek te trekken. Niet zozeer door de spanning die je normaal zou verwachten in een thriller maar juist door de beeldende schrijfstijl en de manier waarop de mythologie en mystiek in het verhaal zijn verwerkt. Je vraagt je als lezer geregeld af of er misschien meer dan één persoon achter de moorden zit en dit gevoel zal onder de  huid kruipen waardoor je het liefst wil blijven doorlezen. Het boek bestaat uit zes delen waarbij elk deel wordt ingeleid door een citaat dat betrekking heeft op het komende deel. Af en toe komt er een dagboekfragment voorbij dat ervoor zorgt dat je als lezer nog nieuwsgieriger wordt naar de afloop van het verhaal. Doordat Michaelides zelf op Cambridge heeft gezeten voelt de beschrijving van de locatie authentiek aan en krijg je een goed beeld van de gebeurtenissen die zich daar afspelen. Zoals hierboven benoemd vind je verschillende verhalen uit de Griekse mythologie in dit boek, ook als je hier geen kennis van hebt wordt er voldoende uitleg gegeven om juist nog meer te kunnen genieten in plaats van dat je met vragen blijft zitten. De verschillende personages die een rol spelen hadden wat meer uitgewerkt kunnen worden, met een aantal kun je nauwelijk meeleven en ook mist het boek de spanning om het daadwerkelijk een thriller te kunnen noemen. Het hangt meer tussen een detective en een spannende roman in dan een daadwerkelijke thriller. Desondanks is De nimfen door zijn vele mysterieuze ontwikkelingen een aanrader voor iedereen die wel houdt van een boek dat buiten de kaders van een genre durft te gaan.