De stille patiënt begint met een dagboekfragment geschreven door kunstenares Alicia in het verleden. Dit dagboekfragment gaat abrupt over naar het heden en richt zich op de ik-persoon Theo. Hij is psychotherapeut en wil heel graag met de bekende patiënt Alicia werken, want zij blijkt enkele jaren geleden haar man te hebben vermoord. Alicia heeft na de moord op haar man, een fotograaf, geen woord meer gezegd. Ze heeft nog één schilderij gemaakt met een intrigerende titel. Theo wil zo graag met haar werken, dat hij zijn huidige baan opgeeft en gaat werken in de instelling waar Alicia verblijft. Hij krijgt daar ruimte om met haar aan de slag te gaan. Haar medicijngebruik wordt teruggeschroefd en hij probeert haar weer aan het praten te krijgen. Ook probeert hij uit te vinden wat er nu precies is voorgevallen. Wat wil ze niet zeggen of wat kan ze niet zeggen? Daarvoor duikt hij in het verleden van Alicia. Dit gaat een stuk verder dan zijn professionele verantwoordelijkheid en getuigt van veel compassie met zijn patiënt.

De dagboekfragmenten van Alicia die verweven zijn in het boek, zijn goed opgebouwd en worden steeds verontrustender. Het draagt bij aan de karakterschets van Alicia. Theo is een betrokken therapeut die verder gaat dan soms goed voor hem is en ondertussen worstelt hij met zijn privéleven. Alicia en Theo zijn de belangrijkste karakters in De stille patiënt, maar de andere karakters, zoals verschillende familieleden van Alicia en collega’s van Theo worden ook goed neergezet. Alex Michaelides heeft een Grieks-Cypriotische vader en een Engelse moeder. Een stukje van zijn roots heeft hij ook aan één van de karakters meegegeven. Verder heeft hij zijn kennis van Griekse mythen verwerkt in dit boek. De auteur is van origine scriptschrijver, zijn ervaring met beeldend schrijven heeft hij zeker meegenomen in dit boek. Verder heeft hij zelf ook in een gesloten psychiatrische inrichting gewerkt. Net als Theo werd hij naar dit werk toegetrokken om zichzelf te genezen. Het verhaal krijgt steeds een onverwachte wending, waardoor je elke keer weer verrast wordt en door wilt blijven lezen. De korte hoofdstukken helpen daar zeker bij. Lees dit boek als je voldoende tijd hebt, want je komt nergens anders meer aan toe. De wending aan het eind van het boek is ijzersterk en laat je als lezer verbijsterd achter.