De prooi start met een interessante proloog, de lezer maakt kennis met Kolbeinn die een doos boeken en een kinderschoentje ontvangt, dat bij graafwerkzaamheden boven is gekomen bij zijn ouderlijk huis. Wanneer hij het schoentje schoonmaakt komt de naam Salvör tevoorschijn. Deze naam roept vragen bij hem op. Dan gaat het verhaal verder met Johanna en Thórir die als vrijwilliger met een reddingsteam op de hoogvlakten van IJsland op zoek zijn naar een groep vermiste mensen. De tweede verhaallijn gaat over Hjörvar die op Stokksnes een oud radarstation operationeel houdt met zijn collega Erlingur. Een eenzame baan waarbij hij zich eerst prettig voelde, tot hij dingen hoort en zich af gaat vragen of hij aan waanbeelden begint te lijden. In de derde verhaallijn volgt de lezer de groep vermiste mensen en boven de hoofdstukken staat: De week ervoor. Het politieonderzoek, waar Geiri de man van Johanna bij betrokken is, stuit op dingen die niet te verklaren zijn. En als er dan ook thuis vreemde dingen gebeuren wordt Johanna steeds onrustiger en ziet en voelt ze dingen. 

Sigurðardóttir heeft een meeslepende schrijfstijl die zorgt dat de personages tot leven komen en hun emoties voelbaar worden. Door terloopse opmerkingen van Johanna gaat de lezer dingen met elkaar in verband brengen. Ze heeft een laag zelfbeeld, maar is een echte doorzetter. Hjörvar is eenzaam en gevormd door zijn jeugd. De dreigende onheilspellende, op momenten beklemmende sfeer komt wat bovenaards over door de niet te verklaren momenten. De steeds wisselende perspectieven, de vreemde gebeurtenissen en de prikkelende onwetendheid houden de spanning er in. De personages zijn realistisch weergegeven en de lezer voelt de pijn van de vermoeide reddingswerkers, net als de angst van de vrouwen en geldingsdrang van de mannen van de vermiste groep. De lezer weet meer dan de intrigerende personages en dat geeft een extra aspect aan de incidenten. De sprongen terug in de tijd voeren de spanning op en roepen vraagtekens op. De auteur weet door de manier van beschrijven van het ijzige onherbergzame landschap en de ongerepte sneeuw een vijandige, dodelijke omgeving te scheppen. De meerdere verhaallijnen komen netjes bij elkaar, en de lezer wordt uitgedaagd om na te denken over de manier waarop de plot in elkaar steekt. Het opmerkelijke, maar wel verrassende einde is aan de ene kant verwacht en aan de andere kant ook niet en eindigt met een toepasselijke cliffhanger. 

De prooi is een gelaagd verhaal vol vreemde, niet altijd te verklaren gebeurtenissen en doet denken aan de bovennatuurlijke elementen in bijvoorbeeld Hex van Thomas Olde Heuvelt.