Manzanilla is de vierde thriller met Wolfgang in de hoofdrol. Het fijne van politiethrillers waarin de hoofdpersonen terugkerende karakters zijn, is dat je niet alleen gegrepen wordt door het verhaal maar ook door de ontwikkeling die deze karakters doormaken. En Ellen Gerretzen doet dat op doeltreffende en overtuigende wijze. 

Wolfgang en zijn lat-vriendin Julia maken de nodige groei mee op individueel niveau en in hun relatie door het verlies van hun ongeboren baby in het vorige boek, maar in dit deel komt Wolfgang zelf oog in oog met een van zijn grootste angsten te staan. In Manzanilla staat de gelijknamige sherry centraal en worden we meegezogen in de Spaanse hitte, cultuur, tapas en toeristische uitwassen. Je waant je in de kleine straatjes met de stoffige hete lucht en verlangt af en toe naar een koud biertje.

Wolfgang wordt door zijn Spaanse ex-collega ingehuurd als detective om een Duits echtpaar en hun dubieuze Russische contacten in de gaten te houden maar vooral om de plaatselijke politiechef te observeren. Deze lijkt iets te goede vrienden te zijn met diverse kopstukken in het criminele circuit in Sancular de Barrameda te Andalusië. Als Wolfgang nog maar net begonnen is met zijn onderzoek doet zich al een andere zaak voor die zijn aandacht vraagt, de vermissing van een 6-jarig meisje. De zoektocht naar de daders zorgt ervoor dat Julia ook intensief betrokken raakt bij de zaak. Maar ook voor Gitta, de bareigenaresse uit Berlijn, en Siegfried, de excentrieke ex-patholoog anatoom zijn weer interessante rollen weggelegd.

Dat is tevens een van de andere sterke punten van deze serie, ook de bijrollen worden goed uitgewerkt. Ze zijn geloofwaardig in hun soms wel erg extreme gedrag en daardoor ook bijzonder interessant voor de lezer. Vooral bij Siegfried blijft er steeds het beeld hangen van hoe ver zou hij gaan met of zonder zijn medicatie tegen psychoses. 

Manzanilla is daarnaast ook een lekker leesbaar boek door de vloeiende en tot de verbeelding sprekende schrijfstijl. Het plot is goed uitgewerkt en van de vier delen laat deze wellicht het meest de privé-detective Wolfgang zien in een omgeving waar hij niet de ex-commissaris is en dus veel meer aangewezen is op zichzelf en dat maakt hem soms kwetsbaar. Wat weer goed is voor de spanningsboog. 

De spanning in Manzanilla is subtiel opgebouwd en iedere keer weet Ellen Gerretzen je te prikkelen om door te lezen. Met dit vierde deel bevestigt zij wederom te behoren tot de top van de Nederlandstalige misdaadauteurs. De boeken ademen research en liefde voor het schrijversvak uit. Knap gedaan in een industrie die steeds vaker voor kwantiteit lijkt te gaan in plaats van kwaliteit. De verwachtingen waren hoog en die worden allen ruimschoots ingelost!

Voor de liefhebbers van politieromans met echte karakters zoals Cato Isaksen van Unni Lindell.