De moeder van Max is de wereldberoemde talkshowhost Carrie Kent. Gewend dat iedereen naar haar pijpen danst verliest ze uit het oog wat werkelijk telt. Max' vader is de befaamde professor in de wiskunde Brody Quinell, die letterlijk geen oog op hem kán houden, maar daarentegen wel het respect heeft behouden van zoonlief. Waar zijn moeder blind is voor hoe het Max op school vergaat, heeft Brody wel degelijk in de gaten dat er het nodige gaande is. 

Het leven verandert op slag op vrijdag 24 april 2009 als Max door een steekincident om het leven komt en Dayna hiervan de enige getuige blijkt te zijn. 

Carrie Kent staat haar mannetje in de wereld van de glamour en schone schijn waarin ze andermans drama nog eens extra in de schijnwerpers houdt tijdens haar eigen liveshow. Geen standaard hoofdpersoon en juist daarom erg goed gekozen. Ook de andere personages doen zijn of haar zegje en stuk voor stuk krijgen ze van de auteur alle ruimte om zich te ontwikkelen tot volwaardige karakters waar de lezer sympathie voor zal opbrengen. 

Sam Hayes weet het heden (2009) subliem te vermengen met het verleden, waar de omstandigheden langzaam duidelijk worden waarin de uiteindelijke escalatie in het klaslokaal plaatsvindt. Geen standaard uitgewerkt psychologisch drama, maar een krachtige samensmelting van strubbelingen binnen een uiteen gevallen gezin, het verlies van een dierbare en hoe dit gezin zich uiteindelijk realiseert wat rijkdom daadwerkelijk inhoudt. 

Voor het predikaat thriller is Mijn enige zoon te licht, omdat het psychologische aspect duidelijk de boventoon voert. Natuurlijk blijft de vraag staan wie uiteindelijk de dader blijkt te zijn, en dit zou voor menig lezer best eens een verrassing kunnen zijn. De kracht van het boek zit in de diverse lagen die het bevat. De vele perspectiefwisselingen alsmede de tijdsprongen, zijn helder en nergens verwarrend. Hayes, die vorig jaar debuteerde met het goed ontvangen Onder de oppervlakte, heeft de tijd genomen om het verhaal te laten staan als een huis. Dit is grotendeels gelukt. Niet alles is even solide, maar het zorgt er wel voor dat de auteur, door wederom voor een originele opzet te kiezen, bij de lezer scherp in het vizier blijft.