De cover van het boek past goed bij het verhaal. Een donkere ziekenhuisgang met een blonde vrouw die door de gangen rent, geeft een goede sfeerimpressie van het slot. In de 25 hoofdstukken komen de diverse verhaallijnen aan bod, maar de overgang van de ene verhaallijn naar de andere is niet altijd duidelijk aangegeven. Hierdoor schakel je soms op een onnatuurlijke manier tussen de verhaallijnen en moet je zinnen opnieuw lezen. 

Harlan begint het boek met de uitleg dat hij dit boek meer dan twintig jaar geleden heeft geschreven toen hij als twintiger in de reisbranche werkte. Het was zijn tweede boek en achteraf gezien ziet hij dat het boekje een tikje belerend en gedateerd is. Hij geeft als waarschuwing mee: als dit je eerste Harlan Coben is, leg dit boek dan snel weg en pak een ander boek. 

Dit was mijn eerste boek van Harlan Coben en ik ben het toch gaan lezen. Het boek is inderdaad een beetje gedateerd maar dit stoort niet. Het verhaal begint met een spannende openingsscène. Dit zorgt voor hoge verwachtingen maar daarna zakt het tempo in en komt het verhaal traag op gang, ondanks de vele moorden, gebeurt er weinig. Halverwege krijg je een idee waar het verhaal naar toe moet gaan maar toen was ik eigenlijk al afgeknapt. De complotten tegen de aidskliniek beginnen sterk en intrigerend maar worden gedurende het verhaal steeeds vager. Het slot heeft nog een laatste twist en is spannend. De personages komen sympathiek, lekker slecht of heel dom over, maar blijven het gehele verhaal oppervlakkig, zodat je niet kan meeleven met al het drama. 

Voor echte Harlan Coben fans is het misschien leuk om dit boek te lezen, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Kortom, ik had moeten luisteren naar Harlan Coben: wegleggen en iets anders lezen.