Leo Meersman, een van de grootste seriemoordenaars van de laatste decennia in Vlaanderen, kreeg in 2002 levenslang voor het misbruik en de moord op zes jongens. Michel Masson, hoofdinspecteur bij de politie, was er echter van overtuigd dat ook de vijfjarige Arne Schouten een van de slachtoffers was. Hiervoor waren er echter nooit bewijzen. Terwijl Masson volhardt in zijn zoektocht naar Arne, speelt Meersman een psychologisch spelletje met hem. De zaak laat Masson niet los en raakt hem diep in zijn ziel. Ondertussen is Meersman terminaal ziek en wil hij Masson nog een laatste keer spreken. Speelt hij weer een spelletje?

De jongen in het graf is al het veertiende boek met Liese Meerhout in de hoofdrol. In dit verhaal is een evenredige rol weggelegd voor hoofdinspecteur Michel Masson. De verhaallijn rond de pedofiele seriemoordenaar, Leo Meersman, wordt gekruist door het onderzoek naar het verdachte overlijden van een oude vrouw. Coppers werkt beide verhaallijnen mooi naast en met elkaar uit. De personages in het verhaal worden in detail neergezet en psychologisch goed uitgediept. Als lezer leer je op die manier de mens achter het personage kennen, waardoor je je helemaal kunt inleven in het verhaal en meeleeft met de emoties en frustraties van de personages. Het is een verhaal van deze tijd waar pedofilie en misbruik het nieuws vaak overheersen.

De jongen in het graf kan niet echt spannend genoemd worden. Als lezer wil je vooral duidelijkheid, voor Masson, voor de ouders van Arne, maar ook voor jezelf als lezer. De verhaallijn rond het overlijden van de oude vrouw lijkt soms wat traag te verlopen. Voor dit onderdeel van het boek zou er iets meer schwung in mogen zitten, maar waarschijnlijk brengt dat het verhaal van Masson en Arne uit balans. Soms moet je de gulden middenweg kiezen en Coppers heeft die hier gevonden. Coppers heeft met De jongen in het graf een vlotlezend boek geschreven waarmee hij een breed publiek zal aanspreken.