De liefhebber van de vakantiethriller kan ook deze zomer zijn plezier niet op. Steeds meer thrillerauteurs storten zich op dit genre en proberen met een pakkende titel en een zonnige cover de lezer te verleiden. De koningin in dit genre is nog altijd Suzanne Vermeer, maar zij moet toch onderhand Linda van Rijn dreigend in haar nek voelen hijgen. Want met Villa Toscane lanceert die laatstgenoemde alweer haar negende vakantiethriller. Evenals Suzanne Vermeer is Linda van Rijn een pseudoniem. Alleen is van die laatste schrijfster de echte naam nog niet onthuld. Als er inderdaad maar één auteur achter de naam Linda van Rijn schuil gaat, is het bewonderenswaardig te noemen in hoe een rap tempo hij of zij elke keer weer een spannend verhaal in een winters of zomers jasje weet af te leveren. Deze keer lijkt dat tempo dan toch ten koste te gaan van de kwaliteit. Waren Viva Espana en Piste Alarm nog verhalen met een redelijke spanningsboog (ik gaf ze allebei destijds *** sterren), bij Villa Toscane is dit helaas niet zo. En dat terwijl ook ik stiekem uitkeek naar de nieuwe Linda van Rijn. 

De cover met de vrouw met cabrio in een schitterende Toscaans landschap zorgt ervoor dat je meteen in het boek wilt duiken. Vooral als dan ook nog eens de zon schijnt. Bovendien ga ik dit jaar weer op vakantie naar Toscane. Dus een thriller die zich afspeelt in dit zo schitterende deel van Italië heeft mijn grote aandacht. Ook de tekst op de achterflap belooft veel. Te veel, blijkt al snel. Het boek begint met een langdradige terugblik waarin we te weten komen dat Carlo Martino zijn baan bij een bank is kwijtraakt. Daarom zijn hij en zijn vrouw Heleen een agriturismo begonnen in Toscane. Helemaal toevallig is die keuze niet, omdat Carlo’s wortels in Italië liggen. Ze verkopen hun huis en vertrekken met hun jonge kinderen Florian en Sophia naar hun nieuwe onderkomen. Toegegeven: het dagelijks leven in het agriturismo met het komen en gaan van gasten is lekker om te lezen. Alsof je zelf op vakantie bent. De eenvoudige beeldende schrijfstijl draagt daar zeker aan bij. Linda van Rijn kan schrijven. Geen moment dwaalden mijn gedachten af van het verhaal, maar nergens wordt het spannend. Ook niet als er dan eindelijk iets voorvalt, want toen had ik inmiddels zelf al wel uitgedokterd hoe de vork in de steel zat. En als een van de hoofdpersonen zwaargewond raakt, en het boek eindelijk op gang komt, doet Linda van Rijn weer iets raars. Ze springt vooruit in de tijd en raffelt in één hoofdstuk het verhaal af. Het komt op mij over alsof ze haast had om het boek voor een bepaalde datum af te krijgen. Wat natuurlijk goed mogelijk is. Misschien voelde zij wel de adem van de uitgever in haar nek hijgen.

Villa Toscane eindigt dan ook abrupt en liet mij met een ontevreden gevoel achter. Ik was werkelijk verbaasd: is dit echt de laatste zin? Ja dus. Jammer. Want op zich heeft Villa Toscane een leuke verhaallijn in een mooie setting. Met geloofwaardige en sympathieke personages. Dit verhaal verdient beter. Dat Villa Toscane geen flintertje psychologische diepgang heeft, vind ik niet jammer, want dat verwacht ik ook niet bij een vakantiethriller. Maar een beetje spanning lijkt me niet teveel gevraagd. Dat is de reden waarom ik kies voor een thriller en niet voor een of ander romannetje.