Een persoonlijk motief ligt voor de hand, maar wie voelt zoveel woede jegens een kleine jongen en zijn vriendelijke, zachtaardige moeder?

5 juli 2005. Het is warm. Onder een groepje donkere sparren in een kleine vallei tussen de akkers bij de hoeve Skarven staat een oude Fendt-caravan met roestsporen langs de ramen. In de caravan een volwassen vrouw en een kleuter van ongeveer vier jaar, vermoord. Inspecteur Konrad Sejer en zijn collega Jacob Skarre staan voor een raadsel: er is geen teken van seksueel misbruik en er zijn geen waardevolle spullen weggenomen. Wat is het motief voor deze moorden en wie voelt er zoveel woede jegens deze twee onschuldige mensen?

Veenbrand bestaat uit meerdere verhaallijnen verteld vanuit de derde persoon. Eén verhaallijn roept de vraag op wat deze er eigenlijk toe doet. Deze lijkt volkomen los te staan van de andere lijnen. Dit intrigeert en deze constructie weet de aandacht van de lezer te vangen en vast te houden. Het verhaal speelt zich afwisselend af in het heden en het verleden. Het heden behelst het onderzoek naar de moord op de vrouw en het kind. Het verleden leert ons veel, maar zullen we pas in een later stadium  begrijpen. Als eenmaal het verband tussen de verhaallijnen zichtbaar wordt geeft dit een verrassend effect, al was het misschien een beetje te voorzien. Het verhaal laat zich door de krachtige en soepele schrijfstijl prettig lezen en door de juiste opbouw heeft het voortdurend een goede vaart. Veenbrand is een literaire thriller maar ik moest tijdens het lezen meer denken aan een misdaadroman, een whodunit. Ook al werd er in het boek geen voorrang gegeven aan het politieonderzoek, er was toch de vraag: wie heeft het gedaan?... 

Tijdens het lezen van Veenbrand kreeg ik al snel sympathie voor inspecteur Konrad Sejer. Een sterk personage en ik kan me goed voorstellen dat deze serie mede door dit personage een groot succes is geworden. Doordat het verhaal op zichzelf staat is Veenbrand prima afzonderlijk te lezen, al heeft het bij mij wel de voorkeur de hoofdpersonages vanaf het begin van een reeks te volgen. Vandaar dat ik het eerste boek uit de serie, Eva’s oog, waar nu een heruitgave van is verschenen, aan mijn verlanglijst heb toegevoegd. Veenbrand is een literaire thriller die neigt naar een misdaadroman, maar dat wil geenszins zeggen dat deze vrouwenthriller niet de moeite waard is om te lezen.