Jakob Weber is inspecteur van politie in Bodø, een grote Noorse stad net ten noorden van de poolcirkel, waar in de winter het noorderlicht de nachten groen kleurt en in de zomer de zon altijd schijnt. Weber werkt samen met Noora Yun Sande, een jonge rechercheur die haar prestigieuze baan in Oslo heeft opgegeven om in het afgelegen Bodø te komen werken.

In Kjerringøy, noord Noorwegen, komt een bergwandelaar aan bij een hut. Buiten hangen zeven kooien met raven erin, vanuit de verte nadert een figuur zonder gezicht…

Als Tuva Mjelde met twee vriendinnen een ijsbad neemt in het zeewater van Kjerringøy, komt een van hen vast te zitten in iets onder water. Het lukt Tuva om haar vriendin los te trekken, maar er komt nog iets anders mee naar boven: het lijk van een man.

Hoofdinspecteur Jakob Weber en zijn collega Noora Yun Sande komen oog in oog te staan ​​met een kwaad zoals ze nog nooit hebben meegemaakt. En één ding weet Jakob zeker: als de politie de moordenaar niet vindt, zal die persoon opnieuw toeslaan.

De zaak uit deel een is nog niet opgelost en speelt op de achtergrond door in De nacht reist alleen. Vooral Noora heeft te kampen met de gebeurtenissen uit de voorgaande zaak. Om dit te snappen is het handig om het eerste deel te lezen, maar het is niet per se nodig. In het voorgaande deel heeft de auteur veel aandacht besteed aan het introduceren van de vaste personages hoofdinspecteur Jakob Weber en zijn nieuwe collega Noora Yun Sande. Vooral Noora leek nogal wat geschiedenis met zich mee te torsen en de verwachting werd gewekt dat hierop doorgegaan zou worden in het volgende boek in deze serie. Het verleden van Noora komt veel minder aan bod en dat geldt ook voor het privéleven van Jakob. Dat is jammer, want de introductie van deze personages was veelbelovend. 

De aandacht in De nacht reist alleen wordt opgeslokt door de gruwelijke vondst van verschillende verminkte lijken. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven waarbij zowel de dader als verschillende politiemensen een stem krijgen in de diverse hoofdstukken. Het aantal personages dat opgevoerd wordt is groot en het is lastig om deze van elkaar te onderscheiden. Bovendien is de verhaallijn zelf ook moeilijk te volgen. In dit geval hebben de verschillende perspectieven een negatieve invloed op de structuur van het verhaal. 

In De nacht reist alleen is met de spanning niets mis, maar het ontbreekt aan een vloeiend verhaal waardoor ook de plot in het water valt. Daarnaast kiest de auteur ervoor om de misdaadzaken in zijn boeken niet helemaal af te sluiten. Dit laat de lezer achter met een onbevredigend gevoel en maakt het volgende verhaal wellicht nog ingewikkelder, omdat zowel de auteur als de lezer de draad weer op moeten pakken. Na het succesvolle Iselin was bijna thuis is De nacht reist alleen een teleurstelling. Een strakkere verhaallijn en minder personages zullen bijdragen aan een sterker verhaal. Het is afwachten of de auteur zich met het volgende deel weet te revancheren.