Op de cover van Mij zie je niet staat een vrouw met een indringende blik. Dit roept een unheimisch gevoel op dat na het lezen helemaal terecht blijkt te zijn. Het verhaal wordt verteld vanuit twee personen: een ik-figuur, moeder van een dochter die zelfmoord heeft gepleegd nadat ze gepest werd en Jeantine, een docente op een middelbare school. Zij wil een nieuwe start maken op een andere school na een vervelende gebeurtenis uit het verleden. Ook zij heeft een kindje verloren. De ik-figuur is vastbesloten om wraak te nemen. Want waarom hebben docenten het niet in de gaten gehad dat haar dochter werd gepest? Waarom heeft zij het, als moeder, niet gemerkt? Langzaam komt ze steeds dichterbij haar eerste slachtoffer.

Helaas horen we het vaker: een puber wordt gepest op school en niemand neemt de verantwoordelijkheid of ziet het gebeuren. De jongere ziet geen andere uitweg dan zichzelf van het leven te beroven. Loes den Hollander laat wederom zien dat ze tot een van de beste thrillerauteurs van Nederland behoort. Haar schrijfstijl is zonder overbodige woorden en sleept je vanaf de eerste zin het verhaal in. De korte hoofdstukken, wisselend van perspectief tussen de ik-figuur en Jeantine, zorgen ervoor dat de onderhuidse spanning steeds aanwezig blijft. Deze spanning bouwt langzaam uit naar een denderend einde. De goed uitgediepte personages kruipen onder je huid en de emoties zijn voelbaar: het verlies van een kind, de razernij die vooral in de ik-figuur schuilt, het schuldgevoel. De ik-figuur spreekt rechtstreeks tot de lezer en neemt geen blad voor de mond.

Ondanks de harde toon heb je als lezer begrip voor de wraakacties. Zoals we van Loes gewend zijn, komen de verhaallijnen perfect bij elkaar en als je denkt te weten wie de mysterieuze ik-figuur is, kom je bedrogen uit. Het is een complete verrassing. Mij zie je niet is een andere Loes dan we gewend zijn, maar wel een geweldige psychologische thriller die je een tijdje moet laten bezinken.