Ook Thaïs Brederode en haar man Tony gaan uit elkaar. Hoewel Tony beweert dat er geen ander in het spel is, ontdekt Thaïs dat zij eveneens bedrogen is. Dan verdwijnen beide mannen spoorloos en krijgen Maryan en Thaïs nog een klap te verwerken: het dubbelleven van Floris en Tony gaat verder dan ze gedacht hadden…

Wederom bewijst Loes den Hollander met Toen ik dood was dat ze tot de absolute top van Nederlandse thrillerauteurs hoort en ze haar titel De Thrillerkoningin met trots mag dragen. Zoals we zijn gewend van Loes, is haar schrijfstijl zonder overbodige of moeilijke woorden en leest het heerlijk. Vanaf de eerste letter word je als lezer het verhaal ingetrokken en laat het je niet meer los. De korte hoofdstukken nodigen uit om verder te lezen. De drie vrouwen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, de wereld die Loes creëert is zo echt dat je veronderstelt dat ze het over vrouwen van vlees en bloed heeft. Het is bijna niet voor te stellen dat, als je een foto van Loes ziet, zodra ze in het hoofd van Fanny(de nieuwe vriendin van Maryan) kruipt, zo'n akelig personage kan beschrijven. Als lezer zit je in het hoofd van Fanny omdat haar verhaal in de eerste persoon is geschreven en soms word je zelfs een beetje bang van haar. De spanning bouwt zich steeds verder op en de lijntjes komen steeds dichter naar elkaar toe totdat alles duidelijk is geworden. Een vergelijking: bolletjes garen, losse draadjes, breinaalden: de pennen tikken tegen elkaar en de draadjes worden verweven tot een mooie trui. Zo gaat het ook met Toen ik dood was. En aan het einde zijn er geen losse draadjes (verhaallijntjes) meer te vinden. 

Petje af voor Loes die wederom een spannende thriller heeft geschreven met menselijke personages. Een 'echte' Loes dus. Een thriller waarin vriendschap, ontrouw, trauma, dood en godsdienst maar een paar van de onderwerpen zijn.