Het spel van leugens is een bijna spookachtig verhaal met flarden uit het verleden die op gezette tijden aan het geheel worden toegevoegd. Deze momenten laten de spanning enorm toenemen. Vooral de manier waarop Anna West de stemmingen van Eva beschrijft en hoe Peter met haar omgaat is heel goed gedaan. Ze neemt de lezer en Eva mee in een psychologisch spel dat zorgt dat je door wilt lezen. Je krijgt medelijden met Eva, maar misschien is ze wel onderdeel van het probleem? Als lezer ontkom je er bijna niet aan om een oordeel te vellen, maar is het de juiste? Het ontbreken van Peters kant van het verhaal is hierbij een hele goede zet geweest. Eva stelt de nieuwe Aron ook helemaal geen vragen en Aron vertelt haar niets waardoor het mysterie rondom deze verloren zoon bijna tastbaar wordt. Een hele mooie manier om je mee te laten denken met Eva. 

Maar wie is er nu de echte psychopaat? Met die vraag ga je naar de laatste hoofdstukken en de echte liefhebber van de psychologische vrouwenthriller wordt op haar wenken bediend!