Julia heeft het ontzettend zwaar te verduren gehad, en ze is er nog lang niet bovenop. Haar ouders en Maarten blijken een enorme steun, maar het is lastig voor haar om de draad weer op pakken. Toch krijgt ze een nieuwe zaak toegewezen en ondanks alles probeert Julia deze op te lossen, mede om Jeugdzorg te bewijzen dat ze ook een stabiel gezinsleven voor Mees kan creëren. Het verhaal van Julia maakt een flinke sprong vooruit maar het voelt alsof de tijd niet verstreken is. Haar pijn is nog enorm rauw en vers en ook als lezer is dit goed te voelen. Toch krabbelt ze langzaam op als verschillende zaken haar ertoe dwingen om uit het dal te klimmen, waaronder dus deze nieuwe zaak. Het verhaal bouwt zich op en is niet direct ontzettend spannend. Er wordt eerst een goed beeld geschetst van Julia’s privéleven waarna de zaak voorzichtig ter sprake wordt gebracht. Maar als Julia er voor besluit te gaan, neemt ook de spanning toe en blijkt ook deze zaak ontzettend ingewikkeld en luguber. Al snel verschijnen er verschillende nieuwe personages in beeld, maar het blijft lang onduidelijk hoe de vork precies in de steel zit. De onderhuidse spanning wordt hierdoor opgebouwd en het maakt De laatste vrouw een verhaal dat erom vraagt snel uitgelezen te worden. Ook blijft Julia’s privéleven op een hoog pitje staan in dit boek. Niet alleen haar zorgen om Mees en natuurlijk haar verdriet spelen mee, maar ze krijgt nog een zware klap te verwerken die op zijn beurt ook weer voor spanning in de verhaallijn zorgt. 

De laatste vrouw is een boek met vele elementen, die de spanning in verschillende verhaallijnen naar boven brengen. De plot blijkt dan ook zeer diep te gaan en is ook dit keer weer ontzettend goed uitgewerkt.