Carmen Prins geeft in Deadline ieder personage een eigen mooie rol in het verhaal, ze lijken net echte mensen en als het nawoord gelezen wordt zal de lezer ook niet precies weten wat echt is en wat er aan fictie is toegevoegd. Dat de auteur de locaties goed kent en weet hoe men op een eiland met elkaar omgaat komt omdat ze zelf op het eiland woont. Het nodigt bijna uit om zelf een weekendje te boeken. De situaties volgen elkaar in hoog tempo op en wat opvalt is dat er veel gebeurt. Er zijn problemen in de coffeeshop, met het gezinsleven en in de liefde en dan heeft ze nog een dementerende vader die op een antieke brommer het eiland onveilig maakt. Die overigens ook voor een glimlach zorgt bij de lezer en Carmen zelf. Als de deadline letterlijk en figuurlijk bereikt is, is Carmen aan het eind van haar Latijn maar zit ze nog vol adrenaline om een goed einde aan het verhaal te breien. De onderwerpen die in Deadline aan bod komen zijn heel divers, van een veel voorkomend probleem in Amerika tot bedreigingen waarover een enkele keer in de krant bericht wordt. Dat maakt het verhaal afwisselend en boeiend om te lezen. Als fan van Carmen Prins kan de lezer alleen maar hopen op een derde deel waarin iets meer rust komt in het leven van de personages.