De achttienjarige Emma keert na een scoutingskamp niet terug in het groepshuis waar ze woont. Willem haar vriendje schakelt de hulp van de politie in en rechercheur Manon Dijkgraaf krijgt het onderzoek onder haar vleugels. Echter niet voor lang, haar collega's nemen de vermissing niet zo serieus. Het meisje kan ook zijn weggelopen. Manon wordt op een drugszaak gezet maar kan het zoeken naar Emma niet opzijzetten. Verbeten bijt ze zich vast in de zoektocht vastberaden om de onderste steen boven te halen en te achterhalen waar Emma is. 

De spannende proloog roept direct vragen op. Vragen als hoe, wat, wie en waarom. Het maakt nieuwsgierig naar het vervolg. De schrijfstijl van Machteld van Zalingen leest heerlijk vlot en de omgeving waar het zich afspeelt, is 'zichtbaar' tijdens het lezen. Het verhaal wisselt regelmatig van 2011 naar 2010 en de cursief geschreven stukken tekst zijn afkomstig van een 'hij'. Later wordt duidelijk wie hij is. De verschillende verhaallijnen zijn kunstig verweven en het verloop is niet te voorspellen. De verrassende plotwendingen zijn een genot voor de echte thrillerlezers. Het is smullen geblazen. Het begin van Bloedlijn heeft een rustig tempo maar wanneer van Zalingen eenmaal op gang is, is dat rustige tempo verleden tijd en wordt de lezer meegesleurd in het verhaal. Stoppen is geen optie. De spanning loopt steeds verder op om te eindigen in een mooi einde. De hoofdpersoon Manon Dijkgraaf is een eigenzinnig persoontje. Wanneer zij iets in haar kop heeft, heeft ze het niet in haar ... (afijn vul maar aan). Als een terriër bijt ze zich vast in de vermissingszaak van Emma. 

Bloedlijn is een meeslepende thriller die de lezer bij de kladden pakt en niet meer loslaat totdat de laatste letter is gelezen. Eentje die met recht een echte vrouwenthriller te noemen is. Hopelijk komt er een vervolg waarin Manon Dijkgraaf weer een hoofdrol mag vervullen.