Vanaf het moment dat Antonio haar ziet, kan hij haar niet meer uit zijn hoofd zetten. Groene, twinkelende ogen, rode krullen die losjes in de wind bewegen, de sproetjes op haar gezicht... Hij verlangt direct naar haar.

Als Valerie hem in de ogen kijkt, staat haar hart een seconde stil. Daar bij het stoplicht ontwaakt een vlammetje binnenin haar, dat al jaren niet meer gebrand heeft.

Hun romance is er een vol passie en hartstocht. Maar is het ook voor altijd? Er ligt een beest op de loer, dat tot het uiterste zal gaan om hun prille relatie te verstoren.

Meijer barst los met enorme erotische spanningen die een Bouquetreeksboek, of zelfs Vijftig tinten grijs niet zouden misstaan. Ze laat er geen gras over groeien, maar Target is geen roman met lengte, dus het is begrijpelijk dat zij direct to the point komt. Meier schrijft vanuit wisselend perspectief namens zowel Valerie als Antonio. Snel blijkt dat het verhaal, hoewel het sensueel blijft, bepaald geen Bouquetverhaal is. Valerie en Antonio ondernemen samen allerlei spannende dingen en niet zonder gevaar, maar telkens gebeurt er iets onverklaarbaars. Ook snel blijkt dat er iets grondig mis is en dat gevaar voor het leven op de loer ligt. 

De auteur jaagt haar lezer de stuipen op lijf met haar suggestieve halve beschrijvingen, zodat die sterk de neiging krijgt om waarschuwingen te gaan roepen naar de personages in het verhaal, maar uiteindelijk niets anders kan doen dan verder lezen. De gebeurtenissen ontwikkelen zich in een sneltreinvaart tot de adem in de keel stokt als blijkt wat er werkelijk aan de hand is. Meier laat haar lezer het verstikkende, claustrofobische gevoel op dramatische wijze doorleven. De ontknoping is een strijd op leven en dood waarvan onzeker is wie die gaat winnen. Maar de plot, hoewel niet volledig origineel, is fenomenaal. Hanneke Meier is zeker een auteur van niveau.