“Vrijheid is het grootste goed, wordt vaak gezegd. Maar wat is de waarde ervan als er op de achtergrond van ons leven een voortdurende dreiging bestaat? Een dreiging die onze vrijheid kan ondermijnen?” (uit het voorwoord) 

Als blijkt, zoals eerder gedacht werd, dat Marcus Brent niet dood is en hij de jacht niet staakt zijn Adam en Eva-Lin alsnog vogelvrij. En dit geldt ook voor Sandra, degene die alles heeft gesaboteerd. Vanaf de allereerste bladzijde van Kloon spat de actie er vanaf. Harde actie met veel geweld, bloeddorstige moordpartijen, grenzeloze wreedheid en soms zelfs met horrorachtige scènes. Dit alles met een gigantische snelheid geschreven. Een kat-en-muis-spel in het ondergrondse, waar niets wordt geschuwd. 

"Ze hebben die gare Schot in stukken gescheurd terwijl hij nog aan het schreeuwen was, minuten lang! Hij heeft naar zijn eigen ingewanden kunnen kijken terwijl Valente’s honden die gulzig uit zijn lijf trokken!"

De eerste twee delen waren al met snelheid geschreven, maar met Kloon overtreft de auteur zich. Geen moment van rust wordt de lezer gegund, wendingen die elkaar voortdurend blijven opvolgen en veel onverwachte ontwikkelingen dwingen tot doorlezen, soms met abrupte overgangen van de alinea’s. Een harde thriller maar wel met meer ruimte voor emoties. Doordat de programmering van de klonen onderbroken is, beginnen ze gevoelens te ontwikkelen, normale gevoelens zoals bij een gewoon mens. Hun karakters ontwikkelen zich en krijgen een meer menselijk gezicht. Keer op keer moeten ze keuzes maken, keuzes waarbij verstand en gevoel met elkaar overhoop liggen. De momenten dat de emoties voorrang krijgen geven een fijne afwisseling tussen de vele actiemomenten. De afloop blijft lang onvoorspelbaar en regelmatig wordt met een nagelbijtende spanning het ergste gevreesd. Het einde is aan de ene kant bevredigend maar toch wat onverwacht. Ik blijf met die ene vraag achter: en hoe nu verder? 

Kloon is snel, keihard en absoluut geen thriller voor softies.