Eef was nog heel jong toen haar zusje Kiki door een ongeval om het leven kwam. Vanaf dat moment kan Eef niets meer goed doen in de ogen van haar moeder. Het is immers haar schuld. Eef groeit verder op in een verscheurd gezin met een schuldgevoel dat zich stevig verankert. Maar jaren later, als ze volwassen is, komen de twijfels. Is zij echt wel schuldig aan de dood van haar zusje? Haar herinneringen zijn zo vaag, en als ze het moment van het ongeval probeert op te roepen blijft het beeld zwart. Ze besluit op onderzoek te gaan in Toscane, waar Kiki stierf. 

'Hier, op deze Toscaanse heuvel zagen we elkaar voor het laatst. Direct heb ik de vrolijke glimlach van mijn zusje weer op mijn netvlies, een beeld dat mij al jaren achtervolgt. Mijn maag krimpt ineen. Het doet nog altijd pijn om Kiki te missen, misschien wel meer dan toen Kiki net gestorven was.'

Het eerste hoofdstuk van Met onbedachte rade is intrigerend genoeg om de lezer te overtuigen om verder te lezen. Er worden vragen opgeworpen en de nieuwsgierigheid wordt getriggerd. Door het verhaal te vertellen vanuit het perspectief van Eef in de eerste persoon is er al snel een band met dit personage. Verweij zet de gevoelens en gedachten realistisch neer waardoor het heel makkelijk is in dit personage te verplaatsen. Heden en verleden wisselen elkaar af waarbij het soms met de tijdsprongen wel even schakelen is vanwege de abruptheid tijdens de wisselingen. Wat al in het begin opvalt is het gebruik van lange alinea's, al heeft dit geen invloed op het tempo. Maar meer korte alinea's geven net iets meer overzicht. 

De schrijfstijl en de uitwerking laten zien dat Verweij veel ervaring heeft met schrijven. In Met onbedachte rade draait het om die ene vraag of Eef inderdaad schuldig is aan de dood van haar zusje. Wat dit allemaal heeft betekend voor de ontwikkeling van Eef wordt uitvoerig beschreven en daarin ziet men ook scherp afgetekend de psychologie in dit verhaal. Doordat de psychologie de overhand heeft, is er een lange aanloop nodig om de spanning op grote hoogte te brengen. Er is wel voortdurend een hele lichte, ietwat sudderende spanning, maar het voelt dan nog niet als een thriller. Meer het gevoel dat de basis bij een waargebeurd verhaal ligt. Verder gevorderd in het verhaal begint het op een thriller te lijken en voorzichtig wordt het thema zichtbaar gemaakt. Deze is toch nog onverwacht, maar geeft wel alles duidelijk een plek. Maar zonder er een thriller van te maken, het schuurt er net tegen aan. Voor mijn gevoel is Met onbedachte rade meer een spannende, psychologische roman dan een 'echte' thriller. Maar het is dan misschien geen vrouwenthriller, het is wel een (vrouwen)roman die emotioneel weet te treffen, intens laat meeleven en waarin het aanwezige thema perfect wordt belicht. Een debuut die een mooie start laat zien van een veelbelovend auteur. 

Met onbedachte rade weet emotioneel te treffen en als lezer kun je niet anders dan intens meeleven.