Ik ben een groot fan van Violet Leroy. Haar eerste twee boeken lieten mij diep onder de indruk achter. Dit derde boek boeide me helaas toch een stukje minder. 

De helft van mijn ziel is een klassieke politiethriller. De hoofdpersonen zijn de drie rechercheurs die de verdwijning van een aantal kinderen onderzoeken. Alle drie hebben ze een priveleven, persoonlijke frustraties en onderlinge relaties die als een rode draad door het verhaal lopen. Dat deze drie personages ook al in Medelijden met de duivel een rol speelden kon ik me met moeite herinneren. 

In dat boek was de hoofdrol weggelegd door de personages uit de verhaallijnen en hadden de rechercheurs een bijrol. In De helft van mijn ziel moet de lezer het doen met de drie rechercheurs.

De rechercheurs worden steevast bij hun achternaam genoemd, en daarnaast hebben ze een wat vreemde band met elkaar. Twee van hen kennen elkaar al sinds het gymnasium en samen plagen ze hun vrouwelijke collega met uitspraken in het Latijn die zij niet kan verstaan. Als vrouwenthriller-lezer mis je het contact met de personages. Ondanks hun persoonlijke verhaallijnen blijven ze op afstand en is het moeilijk je in hen te verplaatsen. Ook het opnemen van enkele emails in het boek zorgt er niet voor dat de lezer sympathie krijgt voor de overige personages. 

Het verhaal van De helft van mijn ziel zit intelligent in elkaar, de plot klopt, ook al is de rol van Charles Manson enigzins gekunsteld in het verhaal geweven. Geen slordigheden in de verhaallijn, de eindredactie heeft helaas een paar foutjes laten zitten.