Heleen van Dekken is een ondernemende en energieke vrouw die van het leven en van haar gezin geniet. Ze schrijft van jongs af aan al en De duistere telefoon is haar debuut en in eigen beheer uitgegeven. 

Het verhaal begint heel sterk. De hoofdpersoon wordt door Heleen van Dekken heel krachtig neergezet, een carrièrevrouw, happy single, geen man nodig en een groep lieve vrienden om zich heen. Ze maakt hopelijk binnenkort promotie binnen het bedrijf waar ze werkt. Dan vind ze een mobieltje op haar bureau en een spannend spel begint. Na het sterke begin en het uiteenzetten van de gebeurtenissen volgt er toch een beetje het gevoel dat er zaken in het verhaal niet helemaal kloppen of logisch zijn. De reacties op de gebeurtenissen in het boek zoals een moord op een dierbare zijn soms wat apart en moeilijk voor te stellen.  

Nog een ander voorbeeld; In het begin schrijft de auteur dat de hoofdpersoon dat Suzan haar familie niet vaak ziet en er ook geen behoefte aan heeft. Later vertelt ze dat ze haar zusje op zou zoeken in Cuba. Een opvallende tegenstelling.

Het verhaal De duistere telefoon wordt niet alleen door Susan verteld, ook haar vriendin en nog een ander persoon komen aan bod. Misschien was het handig geweest om dit boven het hoofdstuk te vermelden of in een schuin lettertype te doen want deze vorm van alles hetzelfde geeft onduidelijkheid. 

Het is een beetje twijfelachtig of er wel een goede research is geweest over diverse onderwerpen zoals bijvoorbeeld politieonderzoek en of er een goede redacte heeft plaatsgevonden. Erg jammer want aan de schrijfstijl van Heleen van Dekken ligt het niet. Als je dit als lezer los kunt laten is De duistere telefoon een heel sterk verhaal dat vlot leest met een mooie hoofdpersoon die goed uit de verf komt.