Blanco is verdeeld in een proloog, twee delen en een epiloog. Het verhaal start direct met een korte proloog waarin kennis wordt gemaakt met Amanda. Zij ontwaakt uit een coma en is voor een gedeelte haar geheugen kwijt. Darline Degheldere heeft ervoor gekozen om het verhaal te vertellen in de eerste persoon en laat Amanda aan het woord. Haar onzekerheden, haar twijfels en haar verlangen om zich te herinneren wat er de laatste vijfentwintig jaren in haar leven is gebeurd, laten de lezer met haar meevoelen. Het begin van het verhaal verloopt traag. Het gaat voornamelijk over het geheugenverlies en de revalidatie. Er is niet veel spanning te ontdekken. Af en toe staat in cursieve tekst de sessie met de gesprekstherapeut Theo vermeld. Het geheel is geschreven in makkelijk te lezen taal en leest dus vlot. De uitgebreide omschrijvingen brengen de omgeving duidelijk in beeld. Degheldere geeft speldenprikjes zodat langzaam duidelijk wordt wat er zich heeft afgespeeld in het verleden. De spanning zit voornamelijk in het feit dat er vragen zijn waarop Amanda het antwoord wil vinden en dus ook de lezer. Degheldere heeft naar het einde toe nog een verrassing in petto die het geheel in een ander daglicht zet. Hier en daar steken wat ongeloofwaardigheden de kop op en worden de onderlinge relaties niet erg uitgediept. 

Blanco is een psychologisch verhaal dat de lezer zeker de nodige heerlijke leesuurtjes zal bezorgen, maar dat voor de benaming thriller toch iets meer body kan gebruiken.