Ondanks dat ze haar ouders op een vroege leeftijd is verloren, heeft de veertigjarige Juliette haar leven op de rails, al blijft het verleden haar achtervolgen. Sjoerd leidt een succesvol makelaarskantoor, maar een verkeerde beslissing dreigt het voortbestaan van zijn bedrijf in gevaar te brengen. De rijke weduwe Marijke wil, voordat ze overlijdt, de fouten uit haar leven rechtzetten. Dit bijzondere drietal komt samen in een oud landhuis tijdens een meerdaagse muzikale workshop over rouw en verdriet geleid door een excentrieke Drentse workshopleidster. Deze retraite zou helend zijn, maar op de tweede dag verdwijnt een van de deelnemers. De zoektocht die volgt onthult donkere sporen van een dertig jaar oude moord die hen met elkaar verbindt. Is het louter toeval of is er vooropgezet spel dat ze naar deze plek heeft geleid?

Het verhaal start in 1990 op het moment dat Juliette samen met haar tweelingzusje Isabelle bij hun buurvrouw Connie naar binnen rent, omdat hun ouders alweer ruzie hebben. Buurvrouw Connie gaat poolshoogte nemen waarna ze terugkomt met slecht nieuws en de meisjes meegenomen worden. Hierna wordt er overgeschakeld naar 2018, Juliette is nu een veertigjarige documentairemaker die een meerdaagse muzikale workshop over rouw en verdriet gaat volgen in landhuis Olshoven. Hier komt ze de ernstig zieke weduwe Marijke tegen die vroeger bij haar in het dorp woonde en haar oude buurjongen Sjoerd, ondertussen eigenaar van zijn eigen makelaarskantoor. Deze ontmoetingen lijken niet geheel toevallig te zijn en als op de tweede dag een van de deelnemers verdwijnt blijken er steeds meer sporen terug te leiden naar een onopgeloste moord van dertig jaar geleden. 

Van der Spek start veelbelovend met twee kleine meisjes die niet anders gewend zijn dan dat hun ouders ruzie maken en hun vader losse handjes heeft. Ook de afwisseling in het verhaal tussen de volwassen Juliette die een workshop volgt en de afschuwelijke gebeurtenissen van dertig jaar eerder zorgen voor een interessante dynamiek en de nodige vraagtekens. Van de dikgedrukte hoofdstukken die tussendoor voorbijkomen is al snel duidelijk dat ze geschreven zijn vanuit het oogpunt van de moordenaar. De ook nog schuingedrukte hoofdstukken en vele perspectief- en tijdswissels maken het in combinatie met de talloze spelfouten geen prettige leeservaring. De sarcastische en met momenten cynische workshopleidster Denise komt door weinig diepte erg onrealistisch over, daarentegen kunnen de hoofdstukken geschreven in 1990 niet anders dan invoelend en huiveringwekkend spannend worden omschreven. 

Ongezien is een interessant verhaal waarin de inwoners van een klein dorpje al dertig jaar lang grote geheimen met zich meedragen.