Sofie Delporte neemt haar lezers vanaf de eerste bladzijde mee in een boeiend verhaal. Alles is mooi gedoseerd en niets is overhaast. In de eerste helft van het boek brengt de auteur de personages en de situatie goed in beeld. Nadien komt er iets meer spanning en vaart in het verhaal, met een paar onverwachte wendingen. Vaak maken kleine terloopse opmerkingen de lezer nieuwsgierig. Met een regelmatige terugblik wordt er een vrouw gevolgd die op de vlucht is voor zichzelf en opnieuw wil beginnen. Ze krijgt deze kans wanneer ze Tristan leert kennen, een muzikant. 

In het heden volgt de lezer vooral het wel en wee van Olivia. Zij woont met haar hond Turing in Gent. Hoewel ze een onafhankelijke vrouw is die de vrijheid heeft om de doen en laten wat ze wil, geeft ze toch vaak een sombere en eenzame indruk. Wie zou haar missen als zij zou verdwijnen? Op haar werk ligt Olivia niet zo goed in de groep, ze is geen teamplayer. Koppig en eigengereid handelt ze vaak tegen de voorschriften in. Ze is gefrustreerd omdat ze geen aanknopingspunt vindt in de zaak en heeft een knagend gevoel dat ze iets over het hoofd ziet. Haar veeleisende moeder, afwezige vader en een broer in een zorgcentrum bezorgen haar ook nog eens de nodige onrust. 

Ik kan je redden bevat op een fijngevoelige manier belangrijke thema’s zoals ‘gezien willen worden’, ‘opnieuw beginnen’ en vluchtelingenproblematiek. Maar er is ook plaats voor een vleugje humor en strubbelingen in het liefdesleven van Olivia, waardoor het verhaal soms een luchtigere ondertoon krijgt. Ook de negentiende-eeuwse Franse dichter Arthur Rimbaud is mooi verwerkt in dit boek met citaten en verwijzingen. Is het toevallig of doordacht dat er heel subtiel naar Le Bateau ivre, een gedicht van Rimbaud, wordt verwezen? Of naar zijn levensloop en relatie met Paul Verlaine? Een pluspuntje voor de liefhebbers! 

Ik kan je redden is niet heel spannend, maar wel enorm boeiend. Dit debuut vraagt absoluut om een vervolg. Het is dus uitkijken naar een tweede Olivia Leroy-thriller.