De opbouw en de verhaallijnen doen wat warrig aan. Er wordt geschreven vanuit de perspectieven van Ilana, Cris en Brendan maar die laatste twee lijken niet echt een toevoeging te zijn. Cris is op non-actief gesteld, dus is in feite niet meer bij het onderzoek betrokken. Toch mengt hij zich constant overal in, wat logisch is maar wordt daar niet voor op de vingers getikt. Zijn personage komt verder niet tot leven en lijkt dus niet per se relevant voor het verhaal. Brendan is natuurlijk wel een belangrijk personage in het geheel, maar het vertellen van zijn perspectief lijkt ook niets toe te voegen. Ook hij krijgt als personage geen diepgang en hoewel zijn sobere gedachten soms uit de doeken gedaan worden, lijkt zijn verhaallijn alleen een opsomming van Ilana’s kommer en kwel te zijn. Ilana als personage krijgt ook geen diepgang. Er wordt niets uit de doeken gedaan over de persoon die ze voorheen was, dus er is lastig een beeld van haar te vormen. 

Het verhaal bezit ontzettend veel spanning, maar de plot blijkt niet erg diep te gaan. De mishandelingen die Ilana moet doorstaan worden  uitentreuren beschreven, maar een diepere laag die wellicht uitlegt waarom Brendan dit pad gekozen heeft ontbreekt. Daarnaast verliest Prooi ook zijn geloofwaardigheid, als het verhaal vordert. Er gebeuren dingen die voor een onverwachte wending zorgen, maar niet realistisch overkomen. Ook in dit geval mist de diepgang, een verhaal dat verder gaat dan alleen de mishandelingen. Het einde komt abrupt en is geen mooie afsluiter. Er doemen vragen op, waar geen antwoord op gegeven is wat de lezer met een onbevredigd gevoel kan achterlaten. Hoewel de spanning dus constant aanwezig is, valt het algehele verhaal tegen. Prooi komt over als een plat verhaal terwijl er veel ogen geopend hadden kunnen worden rondom dit onderwerp.