De lezer maakt kennis met Chelsea, een jonge moeder die met haar nieuwe en rijke vriend een weekje naar Parijs is. Het is duidelijk dat ze met een heel ander milieu kennismaakt dan waar ze zelf in is opgegroeid. De lezer kruipt in haar hoofd en leeft met haar mee. Ze is blij met haar nieuwe vriend, maar ook onzeker. Haar voorkeuren voor wilde feesten en eten van McDonalds matchen niet met de liefde voor kunst en de uitgebreide luxe etentjes waar haar vriend liefhebber van is. Bovendien knaagt er toch iets. Dat iets blijkt haar zoontje te zijn die in De verloren moeder ook een stem krijgt. Hij is alleen thuis en dat gaat best, want hij is al drie en hij is vaker alleen. Vooral de stem van deze kleine jongen zal elke lezer raken. Wel is de vraag of de auteur dit jongetje nog een paar jaar ouder had moeten maken, want voor een driejarige is hij wel heel zelfstandig. Ondertussen leert de lezer ook de moeder van Chelsea kennen die veel voor haar dochter doet en wordt er meer duidelijk over het leven van Chelsea en hoe het verleden haar gevormd heeft. 

Het is knap hoe de auteur zoveel sympathie voor Chelsea weet op te wekken zonder haar verleden als een excuus te gebruiken. In De verloren moeder wordt niet met vingers gewezen en worden geen schuldigen aangewezen. Dat is een van de ingrediënten waarom dit boek zo aangrijpend is. Al van mijlenver komt de rampspoed aandenderen, maar toch is er hoop. Bij thuiskomt van Chelsea is het verhaal nog niet afgelopen en daarin weet de auteur verschillende verrassingen te verwerken die wel meer weg hebben van een thriller. 

De verloren moeder is een aangrijpend verhaal over een moeder die de grip op de werkelijkheid kwijtraakt en daardoor tot denken aanzet. Wat gebeurt er achter de voordeur bij de buren en moeten we niet wat meer omkijken naar elkaar? Astrid Witte heeft een ijzersterk boek neergezet.