Ze zou zo je buurmeisje kunnen zijn. Onbesproken, onopvallend en tegelijk intrigerend mooi en een voorbeeldstudente. Tijdens haar studententijd ontmoet ze de charmante Andreas Bloom met wie ze een relatie begint. Voor het eerst geeft ze zich over aan de liefde en een wereld met nieuwe vriendschappen gaat voor haar open.

Helen Hartmann is een gedreven openbaar aanklager. Welbespraakt, vastberaden en gelukkig. Ze lijkt alles te hebben. Samen met haar man en twee kinderen slaagt ze erin een leven in balans te leiden.

Maar dan verdwijnt een jonge vrouw. Het nieuws raakt Helen diep, en zodra het dossier op haar bureau terechtkomt, bekruipt haar een vreemd voorgevoel.

Is het leven dat ze tot dan toe leidde werkelijk zo harmonieus als ze altijd gedacht heeft?

De Vlaamse Annemie Marnef woont met haar gezin bij Antwerpen, waar ze werkt als algemeen directeur van een gemeente. Schrijven is haar uitlaatklep. Van haar hand verscheen eerder Niet Gegund.

Zout water heeft een mooie, opvallende voorkant, in de stijl en kleuren van de jaren '50. Het robuuste lettertype van de titel komt terug in de hoofdstukopschriften. Met kracht neemt Marnef haar lezers mee in het eerste, benauwende hoofdstuk. Het is nog onduidelijk over wie dit gaat en wat er aan de hand is. Het onmiskenbare Vlaamse taalgebruik van de auteur stort zich op aangename wijze meteen over hen uit. In het eerste deel van het boek wisselen hoofdstukken over de resolute Helen als moeder, als succesvol openbaar aanklager en een angstige vrouw op de vlucht elkaar af. Het verschil in sfeer tussen deze twee is fijnzinnig geraakt. De bijzonder intrigerende opbouw van Zout water resulteert in groeiende onzekerheid bij de lezer over wat er precies aan de hand is.

Zout water is gruwelijk goed geschreven, Marnef is in staat om heel lang een zinderende spanning vast te houden, terwijl ze iedereen in het ongewisse laat wat er aan de hand is. Pas in het tweede deel, waar de geschiedenis zich inmiddels een stuk stuk verder in de tijd afspeelt, licht Marnef een eerste tip van de sluier op en maakt ze een dreiging voelbaar, die zowel Helen als de lezer onder de huid gaat zitten. Als haar eigen leven een bron van leugens en verraad blijkt te zijn, Helen in een doolhof van raadsels geraakt waarin haar paniek steeds meer groeit, dreigt de situatie te escaleren. De auteur toont een bewonderenswaardige vrouw, die ondanks haar vermoedens en grote angsten, ondanks haar paniek nooit opgeeft. Dreiging, spanning en verraad is voelbaar door de tekst heen, maar Marnef benoemt nog altijd nauwelijks iets. Het kan niet anders dan dat dit zich eveneens opkropt in maag van de lezer. Het moment dat eindelijk de lijnen van de twee vrouwen stilletjes samenvallen brengt een enorme schok teweeg. De stukjes rollen op hun plek en een adembenemende ontknoping ontvouwt zich. 

Annemie Marnef vertelt niets rechtstreeks, ze laat de lezer alles ervaren, terwijl ze deze met plezier ook fijntjes op een verkeerd been zet. Ze verstaat de kunst om de waarheid langaam te laten binnensijpelen, een waarheid die een ieder bij de keel zal grijpen. Zout water is een fantastische, perfect opgebouwde psychologische thriller die veel meer aandacht verdient.