Niets is wat het lijkt.

Wanneer Sharen gewond wordt gevonden herinnert ze zich niets meer van wat er is gebeurd.

Lakyn, een privédetective, mag haar helpen om de vele vragen die zij heeft te beantwoorden. Ondertussen is een stel criminelen Sharen op het spoor omdat zij getuige is geweest van iets wat ze niet had moeten zien.

Onwetend neemt je mee in een duistere wereld van verraad, trouw maar ook doorzettingsvermogen.

Snel valt het grove taalgebruik van deze auteur op. Haastig vliegt zij door hoofdstukken heen die vol staan van geweld en mishandeling. Zonder rustmomenten of verdieping geeft dit een jachtig gevoel. Onnodige zinnetjes, veel woordherhalingen vlak na elkaar en taalfouten maken de leeservaring er niet beter op. De hoofdstukken van Onwetend zijn onderverdeeld in korte gedeeltes, waarin het perspectief steeds wisselt. Blommestein introduceert Sharen, die na een auto-ongeluk haar geheugen kwijt is, maar nog wel haar naam weet. Zij vraagt privédetective Lakyn Witteman om hulp, een veteraan met PTSS, die ook kortgeleden zijn dochter verloren is. 

Het is altijd jammer wanneer de lezer al zo vroeg in het boek weet welke personages in het goede een welke in het slechte kamp zitten. Er blijft dan weinig te raden over, en spanning is dan ver te zoeken, terwijl de lezer zich moet worstelen door pagina’s knullig taalgebruik, onlogische dialogen en onbegrijpelijke zinnen waarin volledig uitgeschreven vloeken hen om de oren vliegen. De overdaad aan geweld, corruptie, pistolen, ontvoeringen en gevechten voegen een onplezierige agressie toe aan het verhaal. Hoewel Sharen uitnodigt tot enig medeleven zijn er verder weinig personages om sympathie voor te voelen, met uitzondering van Lakyn. Maar dat gevoel doet Blommestein ook weer teniet door hem te vaak, te sentimenteel terug te laten denken aan zijn dochter. Toch zijn er ook stukjes die vlot en prettig leesbaar zijn, die tonen aan dat Blommestein het schrijven wel in zich heeft. En ook heeft zij een mooie, beslist onverwachte wending in petto die de nieuwsgierigheid vergroot om ondanks alles verder te lezen. De vraag kan zijn wat de auteur wil bewijzen door op papier zo grof en hard te zijn. Opvallend is wel dat zijzelf tijdens het verhaal de vergelijking maakt van een door haar beschreven gebeurtenis met een slechte B-film. 

Onwetend is een ruwe, harde thriller, een haastig verhaal, alsof Blommestein zich geen tijd gunt. Tijd die ze best had kunnen nemen, gezien het relatief geringe aantal pagina’s van het boek. Hier en daar lijken zelfs cruciale stukjes te ontbreken, waardoor een en ander een onsamenhangende indruk achterlaat. Het is duidelijk dat de auteur nog in ontwikkeling is. Ondanks verrassende elementen overheerst het grove taalgebruik en het geweld. Betere, diepere uitwerking van personen en situaties en vooral minder vloeken zou het verhaal naar een hoger niveau tillen, daarbij zou een goede redacteur zeker aan te bevelen zijn. Werk aan de winkel dus voor Lois Blommestein