Na de moord op haar vriendin Monique probeert Ellis haar leven weer op te pakken. Dan gebeuren er onverklaarbare dingen in haar huis, en wordt Ellis ontvoerd. Het verhaal krijgt een verrassende wending als een oude bekende niet dood blijkt te zijn, en op jacht is naar zowel Ellis als haar man Alec. Ellis leert dat niets is wat het lijkt en dat ze niemand kan vertrouwen. Wie terroriseert haar? Wat is de rol van Alec? En wie is die geheimzinnige persoon die op de achtergrond aan de touwtjes lijkt te trekken? De leugens stapelen zich op, terwijl Ellis wanhopig probeert te ontsnappen aan haar gruwelijke lot.

Leven vol leugens is het verassende en spannende vervolg op Het spel is uit, die over intriges, wraak en moord gaat. Maar ook over doorzettingsvermogen, moed en liefde.

Leven vol leugens begint met een uitgebreid verslag van Het spel is uit. Het is dus niet nodig om dat eerste deel al gelezen te hebben, alle sentimenten en voorvallen komen meermalen weer aan bod. Het vreemde is wel dat in dit vervolg bepaalde zaken uit Het spel is uit aangepast lijken te zijn, waarschijnlijk om beter in het nu voorliggende vervolgverhaal te passen, maar dit tast wel de geloofwaardigheid aan. De lezer die beide boeken leest zal het zeker opmerken. 

Noordeloos schrijft vanuit verschillende perspectieven. Naast Ellis en Alec komen ook die van hun tegenstanders aan bod. Ellis is na de dood van haar vriendin Monique opnieuw beland in een depressie. Het leven valt haar in alle opzichten tegen. Opnieuw is ze de weg kwijt en zorgt ze slecht voor zichzelf. Zij kwelt zichzelf door tegen wil en dank via een slachtofferrol te ontsnappen aan de realiteit. Dat zij als hoofdpersoon eveneens ontvoerd en opgesloten wordt - net als Monique in het eerste deel - is een herhaling van zetten. Voor Alec is nu een grotere rol weggelegd. Heel verrassend blijkt hij al die tijd in het schemergebied van de criminaliteit verkeerd te hebben. Zijn woede en wraakzucht lopen de spuigaten uit, hij is bereid om eigen rechter te gaan spelen. Noordeloos heeft een directe schrijfstijl, met grof taalgebruik en erg lange beschrijvingen, waarbij zij ook vaak in herhalingen vervalt. Echte diepgang ontbreekt doordat ze blijft hangen in dezelfde emoties en mentale woede-uitbarstingen. Er zijn elementen in het boek die de wenkbrauwen doen fronsen als twijfel de kop opsteekt over hun waarschijnlijkheid. 

Sinds haar debuut in 2017 heeft Noordeloos zeker een ontwikkeling doorgemaakt. Haar taalgebruik is soms nog steeds erg grof en ze valt ook nog in lange herhalingen. Ze gaat erg laconiek om met zwaar geweld, haar beschrijvingen hiervan zijn zakelijk, zelfs emotieloos. Maar over het geheel is haar stijl rustiger geworden, er zit meer samenhang in het verhaal. De spanning in Leven vol leugens zit niet in de vraag wie de daders zijn - want de auteur maakt haar lezers getuige van alles wat iedereen doet -, maar wel in de vraag hoe alles uiteindelijk zal aflopen. De grootste crimineel die alles op afstand aanstuurt blijft op de achtergrond en deze kaart houdt Noordeloos lang tegen de borst.   Mariska Noordeloos toont sinds haar debuut een zekere vooruitgang in haar schrijfstijl. Minder scheldwoorden zou haar nog meer sieren, maar dit zal ook een kwestie van smaak zijn.