Luuk en Demi zijn toe aan een welverdiende vakantie. Deze wordt bruut verstoord als Demi iemand op bezoek krijgt uit haar verleden. Wat wil hij van haar? Er verdwijnen vrouwen in heel Nederland, de dader stuurt brieven naar Luuk en de naam van Alexandra Braza wordt ook genoemd.Waarom? In deze zinderende finale wordt het spel heftiger dan ooit.

Wanneer rechercheur Luuk Min dreigbrieven ontvangt die gericht zijn aan Alexandra Braza, een van de slachtoffers van een serieverkrachter, wordt dit meteen ernstig genomen. Als kort daarna meerdere vrouwen na elkaar verdwijnen en ook Demi verontrustend bezoek krijgt, weet de politie dat ze snel in actie moet komen voor er nog meer slachtoffers vallen. 

Het verhaal begint met ultrakorte hoofdstukken, steeds met een locatie en wisselend perspectief. De hoofdstukken rond personage Alexandra Braza zijn in de eerste persoon geschreven, de overige hoofdstukken in de derde persoon. Echter zijn er af en toe gedachten intermezzo’s in nog kortere hoofdstukken die geen enkele aanduiding krijgen, eveneens in de ik-vorm geschreven, hoewel deze niet over Alexandra gaan. Dit zorgt voor verwarring, dat vermeden had kunnen worden door deze tekst cursief te schrijven. De keuze om Alexandra als ik-personage te nemen is eigenaardig, want er zijn meerdere hoofdpersonen in dit verhaal, die allen even belangrijk zijn. 

Vecht terug bevat enkele redigeerfouten. Zo is de tekst bijna volledig doorlopend, is alinea-indeling amper aanwezig en is nergens inspringing te zien. Hoofdstuk 24 start in het e-book zelfs onmiddellijk aansluitend op het vorige. Dit maakt de leeservaring minder aangenaam. De bladspiegel is immers veel te druk. Ook de bewoording dat de grond onder iemands voeten wegzakt, komt zo vaak voor dat het stoort. Het verhaalidee van Vecht terug zit zeker goed. De auteur weet wat ze wil vertellen en verwijst voldoende naar gebeurtenissen uit het verleden voor lezers die pas aanhaken bij dit derde deel. 

De thema’s ontvoering, misbruik en moord zijn erg geschikt voor een stevige thriller. Er zit veel vaart in de opbouw en de ene actieve scène volgt de andere. Naarmate het boek vordert, worden de scènes spannender, zelfs gruwelijk en worden de hoofdstukken langer. De situaties worden beter uitgewerkt in de tweede helft van het boek. Lois Blommestein maakt gebruik van cliffhangers om de nieuwsgierigheid van de lezer vast te houden. De sterkte van het boek is dan ook het verhaalconcept. Toch is niet alles even geloofwaardig en zitten er hiaten in het verhaal. De uitwerking had gerust diepgaander gemogen. Zo laat de auteur mooie kansen op spanningsopbouw liggen door te weinig aandacht te besteden aan de ontvoeringen. De grootste tegenvaller is echter dat de daders van bij het begin worden prijsgegeven. De auteur had hier beter gekozen om de lezer tot het einde in het ongewisse te laten en dan een plottwist in te lassen. 

Vecht terug heeft veel potentieel, maar de uitwerking is niet professioneel genoeg.