Een groot, leegstaand pand in het centrum van Bergen op Zoom. Niemand weet wat er zich achter de dichtgetimmerde ramen afspeelt. Sinds de sluiting in 2014 huizen er ratten, meeuwen en misschien nog wel meer in het ‘Ketrientje’, zoals Huize Sint Catharina liefkozend door de Bergenaren wordt genoemd.

Op een ochtend wordt op de stoep naast het pand het lichaam van een man gevonden. Het lijkt alsof hij uit het oude zorgcentrum probeerde te ontsnappen. Inspecteur Mara de Vries staat voor een raadsel, want niemand lijkt de man te kennen. Bovendien wordt de afdeling Moordzaken voorzien van een fonkelnieuwe AI-assistent, waar niet iedereen aan kan wennen.

Mara heeft er haar handen vol aan, zeker als het niet bij één slachtoffer blijft. Lukt het haar en haar team de moordenaar te vinden voor er nog meer doden vallen?

Dat lees je nu in Verdoemenis.

Eerder verschenen in deze reeks:

Het voormalig zorgcentrum Huize Sint Catharina in Bergen op Zoom staat al jaren leeg. Op een dag wordt op de stoep van het gebouw het lichaam van een man gevonden. Inspecteur Mara de Vries staat voor een raadsel want niemand lijkt de man te kennen. Bovendien dient zich op de afdeling Moordzaken ook de nieuwe AI-assisitent aan, die met matig enthousiasme wordt verwelkomd. En het blijft niet bij één slachtoffer. 

Verdoemenis start met een proloog in een ver verleden zonder jaartal. Daarna springt de auteur direct naar het dagelijks leven op het politiebureau. Tonino heeft een vlotte pen, en een aantal gedeeltes is goed opgebouwd, maar ze slaagt er niet in om dit een heel boek vol te houden. Zij schiet in sensatie en overbodige informatie, met te veel haast en jachtig geschreven scènes, afgewisseld door langdradige zoektochten en saaie vergaderingen. Haar taalgebruik is tamelijk populair, waarbij de overdaad aan Spaanse krachttermen van Mara en de voortdurende benaming Het Katrientje niet meewerken. Tonino besteedt niet veel aandacht aan haar hoofdpersonages. Het is wel helder dat Mara niet met zich laat sollen, maar de lezer krijgt geen volledig beeld van haar, evenmin van de andere personages. Dit heeft de auteur waarschijnlijk wel gedaan in het eerste deel van deze serie. Lezers die later instappen missen dus veel informatie en kunnen zich niet goed met een personage identificeren. Het enige tegenwicht in het verhaal vormen twee jonge, wat onbezonnen journalisten van de plaatselijke pers, waarvan Tonino het lijntje niet helemaal afsluit aan het einde. 

Verdoemenis is lastig te duiden. Is het een spookverhaal, hoort het bij het horrorgenre, of toch een politiethriller? De opmaak van het e-readerbestand laat veel te wensen over. Witregels tussen de elkaar opvolgende scènes zouden niet misstaan, de hoofdstukken zijn allemaal een doorlopende lange tekst. Daarnaast is het bestand voor de iPad zeer slordig door stukken met ongelijke regelafstanden. Hierdoor lijkt het op een slecht opgemaakt stuk uit een ouderwetse stencilmachine. Tonino kent Bergen op Zoom goed en slaat haar lezer om de oren met straatnamen en routes. Dat is alleen leuk voor lezers die in de stad de weg weten, het zou vooral fijn zijn als er ook een stadsplattegrond was toegevoegd. 

De goede, trefzekere gedeeltes laten zien dat Tonino wel degelijk mogelijkheden heeft. Om van Verdoemenis een volwaardige thriller te maken zou de plot pakkender kunnen, met een constanter opgebouwd verhaal zonder haast. Dan wint het aan pagina’s en neigt het minder naar een novelle. Meer ervaring en wellicht een schrijversopleiding kunnen helpen dit te ontwikkelen.