Pérines grootste wens was een eigen magazine en nu is zover. Ze heeft de juiste locatie gevonden, gemotiveerde medewerkers en stagaires en de reacties op het nulnummer waren lovend geweest. Niets staat een succesvolle lancering van haar magazine Pearls in de weg. Haar droom komt uit en alles moet daar voor wijken, zelfs haar vriend zet ze buiten de deur. Maar een aangetekende brief zet het leven van Périne op de kop. En het klopt, achttien jaar geleden had ze iets beloofd, maar nog steeds zijn haar gedachten hierover niet gewijzigd. Terwijl Périne met volle tuigen geniet van alles rondom haar magazine en het leven dat daarbij hoort, is er iemand die heel graag contact met haar wil en dit op diverse manieren laat weten en Périne niet met rust laat.  

Na een korte proloog vallen we meteen midden in een verhaal. De aangetekende brief die bij Périne wordt bezorgd maakt zoveel bij haar los dat alles dat haar vriend tegen haar zegt verkeerd valt zodat ze hem gelijk buiten de deur zet. Die aangetekende brief moet wel heel heftig zijn om tot deze reacties te komen en de nieuwsgierigheid is aangewakkerd. 

Verzwegen verhaalt vanuit het perspectief van Périne in de derde persoon. De korte hoofstukken hebben als eerste letter een gekalligrafeerde letter dat een klassieke uitstraling meegeeft. In eerste instantie komt Périne over als een hooghartig type, een keiharde zakenvrouw. Maar wel een werkgever die hart heeft voor haar werknemers, de kwaliteiten en inzet worden ruimschoots beloond en ook in privé-kwesties is Perine de beroerdste niet. Behalve haar eigen privé-leven, daar laat ze wel wat steken vallen. Waar Périne goed in is, is struisvogelen, haar kop in het zand steken en net doen alsof het er niet is. Een trauma uit haar jeugd blokkeert haar en er is (nog) niet het besef dat ze ook lief voor haarzelf mag zijn. De keuze die ze in haar jeugd heeft gemaakt vindt ze nog steeds de juiste en ondanks een belofte die ze heeft gedaan, is ze niet van plan deze na te komen. 

Périne geniet van haar succes en haar vrije leventje en als lezer geniet je van het lezen van een leuke roman waarin de hectiek in de mediawereld weergegeven wordt. Ondertussen zijn er dagboekfragmenten waarbij de schrijfster zich tot Périne richt. Eerst verlangende fragmenten maar langzaam krijgen deze een meer dreigende toon. Er zijn vreemde voorvallen en het lijkt erop dat iemand het slecht voor heeft met Périne. Verzwegen, een eerst luchtige roman krijgt zo steeds meer spanning toebedeeld. Heeft het te maken met haar verborgen geheim of juist met haar zus Florine, die steeds geheimzinniger doet en die zich afsluit van haar familie. Of heeft haar minnaar nog een andere agenda? In eerste instantie lijkt alles naar één persoon te wijzen en het ergste scenario wordt gevreesd...

José Kruijer zet hier met Verzwegen een dynamische roman neer. Een fijne schrijfstijl al komen er zinnen voor die beter samengesteld hadden kunnen worden. Soms zijn de zinnen wat stug en missen enige soepelheid. Toch weet de verteltrant de lezer prima mee te slepen en wordt veel goed gemaakt door de opbouw en de uitwerking van de personages. Keer op keer weet de auteur de lezer te verrassen met een onverwachte wending en ook al wordt er af en toe iets weggegeven, volledige duidelijkheid is er pas aan het einde van het verhaal. Een verhaal waarin veel gebeurd en geen enkel moment is er langdradigheid te bespeuren. Périne ondergaat een wezenlijke verandering waardoor het eerste gevoel langzaam weggevaagd wordt en vervangen wordt door sympathie. De fases waar zij doorheen gaat laat meeleven, en dit samen met de onderhuidse spanning zorgt ervoor dat dit boek zo snel mogelijk uitgelezen moet worden. Een overtuigend debuut, een parel van een roman!

In deze roman staat de songtekst van Oceaan van Racoon, luister dit liedje en voel het verhaal...