“In de stilte voelde ze zich extra kwetsbaar. Ze kon zijn zware ademhaling horen en was bang dat het andersom zo was. Het leek alsof de tijd stilstond.“ 

Het verhaal van Emma, verteld vanuit de derde persoon, wordt afgewisseld met cursief geschreven fragmenten waarvan al snel duidelijk is wie dit is. Doordat er vanaf het begin van het verhaal al wat daderkennis, is er een bepaalde mate van voorspelbaarheid. Dit heeft zeker invloed op de spanningsboog en ook wel een beetje op de snelheid. Toch zijn er een aantal gebeurtenissen waarbij wel een vermoeden rijst, maar waar de twijfel nog even overheerst. Rozeboom heeft een wat strakke schrijfstijl met regelmatig korte zinnen. Er mist nog wat soepelheid in het geheel, maar Tot de dood is wel op toegankelijke wijze geschreven en door de twijfel is er genoeg reden om door te blijven lezen.  

“Het voelde alsof het kloppen van haar hart haar hele borstkas besloeg. Er ontstond een ruis in haar hoofd waardoor ze het gevoel kreeg dat ze elk moment kon flauw vallen.”  

In Tot de dood is de angst van Emma wel zeer tastbaar neergezet en deze loopt aan het einde op tot een beklemmend en verstikkend gevoel. Er zijn fragmenten waarin dramatische gebeurtenissen beschreven worden die een onprettig gevoel geven en waarvan je hoopt dat het niet waar is. De personages zijn goed uitgewerkt en met Emma is er zeker een klik. Haar gevoel van angst is goed voor te stellen. En ook al is het duidelijk wie er verantwoordelijk is voor alle ellende die gecreëerd wordt, bij de uiteindelijke plot komen verrassende feiten aan het licht. De auteur rondt het verhaal mooi af met een onverwachte afsluiting. Een afsluiting die best begrijpelijk is en waarbij je het gezicht dat op de cover staat afgebeeld voor je ziet.  

Tot de dood is een prima debuut en maakt zeker nieuwsgierig naar een volgend boek van deze auteur.