De cover moest ik even aanwennen omdat deze me eerst liet denken aan boeken van Colleen Hoover of Anna Todd, een totaal ander genre. Maar de afgebeelde vleermuizen geven net dat beetje extra en roept gelijk de vraag op wat vleermuizen met het verhaal te maken hebben.  

In Tot nooit meer krijgt Rani Diaz een onrustwekkende oproep. Aan de rand van het bos wordt een verminkt slachtoffer gevonden. Het onderzoek is net begonnen als er nog een moord volgt. Ondertussen neemt het leven van Zaira een plotselinge wending. Het ontdekken van een gevaarlijk geheim dwingt haar te vluchten en haar luxeleventje achter te laten. 

Als het gaat om het tempo van het geschrevene stelt Carron de lezer wederom niet teleur. De vaste achterban weet niet beter dan dat de boeken van Carron een hoog tempo hebben en dat is in Tot nooit meer ook weer het geval. Als lezer word je gelijk overspoeld met een rollercoaster van gebeurtenissen en even een adempauze nemen is bijna onmogelijk. Het privéleven van Rani Diaz begint wel in een rustiger vaarwater te komen en haar kinderen doen gewoon hun ding. Maar toch heeft Diaz een kort lontje en is snel aangebrand. Dit heeft soms enige invloed op haar beoordelingsvermogen. Gelukkig kan ze op haar collega's vertrouwen waardoor ze niet zo snel uit de bocht vliegt. 

Door ook in dit boek weer gebruik te maken van een actueel thema, in dit geval de drugsproblematiek, slaagt Carron er prima in de lezer geïnteresseerd te houden. En net als in eerdere boeken van de auteur is er een leerpuntje te vinden, door aandacht te geven aan een niet alledaagse ziekte. Niet alleen het tempo ligt hoog in dit boek. De spanning die in het begin nog vorm moet krijgen, wordt al snel naar een grote hoogte opgevoerd. Vooral wanneer een goede bekende van Carron de rol van slachtoffer krijgt toebedeeld. Dan wordt ook duidelijk waarom er vleermuizen op de cover staan. Er zijn meerdere verhaallijnen allemaal verhalend vanuit de derde persoon. Elke verhaallijn is onderhoudend door de vele ontwikkelingen die elkaar voortdurend opvolgen. De schrijfstijl van Carron blijft eenvoudig maar dat ze een perfectionistische inslag heeft is merkbaar. Bij elk nieuw boek van deze auteur is er groei te zien en het vermoeden is dat het plafond hiervan nog niet bereikt is. Een mooie belofte voor de toekomst want Rani Diaz is nog steeds een welkom hoofdpersonage en de fantasie van Carron lijkt onuitputtelijk te zijn. 

Een onuitputtelijke fantasie laat genieten van vele spannende leesuren ...