De schrijfstijl van Dominique de Bruyne is meteen herkenbaar; nonchalant, eerder eenvoudig en heerlijk eigenzinnig. Net zoals in het eerste deel, is ook in Absint de passie van de auteur voor rockmuziek verwerkt. Elke hoofdstuk begint namelijk met een fragment uit een songtekst. Ook nu zijn sommige hoofdstukken vanuit het perspectief van de dader en zijn slachtoffers geschreven. De heftige scènes van de gruwelijke moorden tonen meteen hoe sadistisch, meedogenloos en roekeloos de dader te werk gaat. Dit staat in groot contrast met het vleugje feelgood dat ook in Absint aanwezig is. Als lezer krijg je een fijn inkijkje in het privéleven en de gevoelswereld van de hoofdpersonages. Heeft de relatie van Mijanou en James, die in het eerste deel zijn intrede maakte, kans? Waarom heeft Suzi, een nieuwe collega, San Francisco achter zich gelaten om hier een nieuwe start te maken? En ook huisgenote Kay is nu weer van de partij met de nodige strubbelingen in haar leven. De personages worden steeds zeer eerlijk en menselijk weergegeven, ook hun zwakkere kanten komen aan bod. Bij het eerste deel riep de nonchalante schrijfstijl nog enigszins sympathie op. Maar Absint is slordig geschreven. Overvloedige en onnodige details halen vaak de vaart uit het verhaal. De grootste ergernis echter zijn de tientallen taalfouten. Grammaticale fouten, spellingsfouten, verkeerd gebruik van leestekens en spaties, echt tenenkrommend. De vraag rijst of er wel een redactieronde is geweest. Wanneer er over al de taalfouten en slordigheden heen gelezen kan worden, is Absint best origineel en spannend. 

Het is de vraag of Slaapmutsje, het derde en laatste deel in de reeks rond FBI-agente Mijanou Naughton, de serie nog enigszins kan redden.