Dominique de Bruyne heeft, net zoals in de twee voorgaande boeken, haar personages zeer menselijk neergezet. Dit komt vooral duidelijk tot uiting in het privéleven van Mijanou. James trekt bij haar in met zijn twee kinderen, nadat hun moeder is overleden. Dit is voor iedereen een aanpassing, maar zorgt ook voor mooie gevoelens. Ook bij de collega's, vrienden en familie valt steeds wat te beleven. Slaapmutsje, de naam van een bloem die in Californië groeit en die door Tobias bij zijn slachtoffers wordt achtergelaten, leest gemakkelijk. Op taalgebied bevat het verhaal echter wat foutjes. Soms is het verhaal spannend, dan kabbelt het weer traag verder, maar het wordt nooit moeilijk of ingewikkeld. Er vallen wel erg veel slachtoffers in dit derde deel, zeker nu er twee gevallen van seriemoorden door elkaar lopen. Maar Slaapmutsje is weinig vernieuwend ten opzichte van De laatste grens en Absint. De opbouw wordt hier gewoon herhaald. Een moord, het verhaal vanuit het slachtoffer, op bezoek bij de nabestaanden, het wetsonderzoek en tussendoor wat akkefietjes in het dagelijkse leven. Die zijlijntjes zijn af en toe wel leuk, maar neigen erg naar feelgood. Ook de vele onnodige details in zowel de conversaties als de beschrijvingen halen de vaart uit het verhaal. Zelfs de meest gruwelijke moorden worden hierdoor een beetje saai. Het open einde laat de lezer met vele vragen achter, zoals de auteur zelf opmerkt in het nawoord. 

Het enthousiasme van Dominique de Bruyne is ook in Slaapmutsje goed voelbaar, maar een goede redactie had van deze trilogie een veel krachtiger verhaal kunnen maken.