Haar nieuwste thriller Verdwenen begint met een bloedstollende scène die een herkenbaar gevoel van onmacht oproept: Stephanie Harker, voogd van de kleine Jimmy van vijf jaar, reist met hem naar hun vakantiebestemming in de VS. Bij hun transfer op het vliegveld van Chicago, gaan de bellen rinkelen wanneer Stephanie door het securitypoortje gaat. Stephanie heeft dat altijd, want ze heeft een auto-ongeluk gehad en haar been zit vol metaal. In de perspex visitatiekamer ziet ze dat een geuniformeerde man Jimmy, die buiten de perspexkamer op haar moest wachten, aanspreekt en meevoert. Stephanie begint te gillen en te krijsen, maar haar kreten worden verkeerd begrepen en tenslotte wordt ze met een taser tegen de grond geslagen. Ondertussen is Jimmy verdwenen.

Aan de plaatselijke FBI-agente, Vivian McKuras, kan Stephanie tenslotte haar verhaal vertellen. Jimmy is het kind van Sarah Higgins, een vrouw uit een ordinair milieu, die via een reality-show een beroemdheid is geworden en die beroemdheid exploiteert. Ze heeft een manager en is rijk. Stephanie is ghostwriter en heeft het boek over Sarah's leven geschreven. Sarah heeft, net als Stephanie relatieproblemen met haar vriend. Die van Sarah is een aan drugs en vrouwen verslaafde DJ, die van Stephanie was een stalker. Sarah en Stephanie worden vriendinnen. Wanneer Sarah sterft aan kanker, wijst ze Stephanie aan als voogd. 

Door het verhaal van Stephanie aan Vivian onttrekt de jacht op de ontvoerder zich aan je zicht; mondjesmaat werken twee FBI-agenten en een Engelse rechercheur aan de zaak. Ik vroeg me af waarom ValMcDermid Stephanie zo uitgebreid en gedetailleerd haar verhaal laat doen. Het is beslist niet saai, maar je moet er wel voor gaan zitten. In deel 3 wordt dat pas duidelijk en ben je blij dat je alles weet. Deel 3 brengt verrassing op verrassing in deze kunstig geconstrueerde plot. 

Toen ik Verdwenen uit had bleef ik alle details in mijn hoofd controleren. Klopte de oplossing wel? Had het niet anders gekund? Was het niet te ver gezocht? Na een tijdje hersenkraken kon ik het boek eindelijk loslaten: alles klopte en de oplossing was de enige mogelijkheid. Wow!