Oordeel VrouwenThrillers.nl:
Recensie Wendy Wenning op 8 november 2017:
Op verzoek van de erven Magritte schreef Toni Coppers deze indringende literaire thriller waarin een bizar spoor van moorden wordt getrokken tussen Brussel en Parijs. Telkens vinden de speurders bij het slachtoffer hetzelfde briefje: ‘Ceci n’est pas un suicide’…
'Alles wat we zien, verbergt iets anders. Wij willen altijd ontdekken wat achter het zichtbare verborgen ligt.’ – René Magritte
Het leven van ex-rechercheur Alex Berger staat on hold sinds zijn Franse vrouw Camille twee jaar geleden is omgekomen bij de aanslagen in Parijs. Zij was op weekendtrip met vrienden en hij zou later komen. Vanwege een belangrijk verhoor moest hij op het laatste moment afzeggen. Sinds de dood van Camille is Alex een wrak. Dan belt een oud-collega hem op. Ze hebben zijn hulp nodig. John Novak is ontsnapt. Een derderangs crimineel die er verantwoordelijk voor was dat Alex dat ene weekend moest afzeggen. Op dat moment had Alex Novak namelijk in verhoor. Het vreemde is dat Novak nu in verband wordt gebracht met een moord, terwijl dit niets voor Novak is, daar maakt hij normaal gesproken zijn handen niet aan vuil. Alex besluit zijn oud-collega’s te gaan helpen maar niet om de reden dat zij denken, Alex heeft zijn eigen plan. Toni Coppers heeft een fijne, soepele schrijfstijl met veel oog voor details. De beeldbeschrijvingen plaatsen je als vanzelf in het verhaal en geven een levendige beschrijving van de locaties.
In De zaak Magritte lopen twee verhaallijnen naadloos in elkaar over; het onderzoek en Alex zijn gevecht om uit zijn lethargie te komen. Terwijl er diverse sporen worden onderzocht probeert Alex met zichzelf in het reine te komen. Hij voelt zich schuldig aan de dood van Camille en vele nachten heeft hij hevige nachtmerries. Nachtmerries waar Camille aan deel neemt, het lijkt wel of ze hem iets probeert te vertellen. Op zijn eigen ingenieuze wijze weet Coppers Alex Berger zo indringend neer te zetten dat de depressiveit bijna bij de lezer naar binnendringt.
De werken van Magritte worden door het verhaal heen verweven en de verwijzingen lijken belangrijk te zijn voor de zaak. Waarom wordt pas op in het laatste stadium duidelijk en vooral het werk dat op de cover staat afgebeeld blijkt een bijzondere betekenis te hebben. Coppers bouwt het verhaal kundig op en de dialogen zijn zo levensecht, bijna alsof je ernaast staat. De opbouw is voorzichtig, er worden voortdurend maar kleine beetjes weggeven wat de weg naar de plot bijna tergend maakt. Alex zijn eigen plan laat voor het ergste vrezen en dit lijkt een niet meer af te wenden voornemen. De manier waarop Coppers de lezer naar de plot leidt is vernuftig en na een weg vol wendingen is er die verrassende ontknoping. De zaak Magritte is een verhaal dat onder de huid gaat zitten en waarbij Alex, als nieuw geintroduceerd personage, een deel van je leven gaat uitmaken. Coppers heeft met dit boek zijn kunsten weer volop getoond.
Bezoekersreacties: