In De afdeling van Tammy Cohen draait het verhaal om Hannah. Ze is een jonge vrouw die alles lijkt te hebben: een fijne familie, een leuke man en een baby op komst. Wanneer ze erachter komt dat haar leven gebaseerd is op een leugen, moet ze op een psychiatrische afdeling worden opgenomen. Maar in plaats van daar te herstellen, lijkt ze alleen maar zieker te worden. Ze raakt verstrikt in een web van leugens en het is aan Hannah om erachter te komen wie er liegt en waarom.

Bij het lezen van een thriller in het algemeen, gaat een lezer vrijwel automatisch in gedachten alle personages af om erachter te komen wie ‘de moordenaar’ is. Een spelletje Cluedo met jezelf om te zien of jij het juiste antwoord weet. In De afdeling word je met elke pagina op een ander been gezet, waardoor je uiteindelijk iedereen verdenkt. Dat alleen al maakt het lezen van dit boek de moeite waard. Maar ook de schrijfstijl van Tammy Cohen is een reden om dit boek open te slaan. Zij heeft een losse, snelle manier van schrijven dat je grijpt en meeneemt in de zoektocht naar de moordenaar. Je kunt niet stoppen voor je erachter bent wie het gedaan heeft, je moét verder lezen. Hoe spannend De afdeling ook is, het eind voelt een beetje afgeraffeld. Wanneer de spanning op z’n allerhoogst is, verspringt de tijd zo’n enorme periode, dat je dat als lezer eigenlijk net niet kan bijbenen. Het eind zelf is gelukkig wel prima, een mooi afgerond geheel. Ondanks het snelle einde wil je De afdeling absoluut gelezen hebben. Want Tammy Cohen zorgt er voor dat je je bijna verplicht voelt aan Hanna omdoor te lezen, zodat ze meer duidelijkheid krijgt.