Er ligt een belangrijke man in coma in het ziekenhuis onder een valse naam. Hij wordt 24 uur per dag bewaakt. Een grote drugshandelaar? 

Bellman blijkt 'vuile handen' te hebben, waarbij hij gebruik maakt van zijn jeugdvriend, politieman Truls, om zijn louche zaakjes op te knappen en van wethouder Isabelle om zich (politiek) te dekken. Het politieteam krijgt langzaam in de gaten dat er iedere keer op een plaats delict van een oude moord, een nieuwe moord word gepleegd op één van de politiemensen, die deel uitmaakte van het team dat de oude moord onderzocht. Het team zoekt naar de vermeende dader van de oude moorden in de veronderstelling dat die ook de nieuwe moorden pleegt, omdat de nieuwe moorden de oude nauwkeurig kopiëren wat betreft datum, locatie en hoe het slachtoffer gevonden wordt. 

Harry Hole komt pas in deel IV van deze tiende thriller van Jo Nesbǿ op de proppen. Harry leidt een minder gevaarlijk leven nu hij samenwoont met zijn vriendin Rakel. Hij geeft als burger les op de Politie academie, waar hij met collega Arnold Folkestad het vak <oordonderzoek geeft. Het team mist hem. 

Jo Nesbǿ verstaat de kunst een boeiend verhaal te schrijven. Hij zegt in een interview dat hij een perfect verhaal wil maken, iedere keer beter dan het vorige. Hij begint met een synopsis in twee pagina´s, breidt dat uit tot 30 pagina´s en vervolgens weer tot 80 pagina´s. Pas dan is de plot, zoals hij hem hebben wil. Daarna schrijft hij het boek, wetende dat hij bezig is aan een perfect verhaal. 

Jo Nesbǿ is niet zuinig met geweld, er wordt veel gemoord en ook een van de mooiste personages gaat eraan. Waarom lezen we dit soort boeken graag, ondanks dat geweld? Waarschijnlijk omdat het op een dieper niveau over de waarde(n) van het leven en de bitterheid van de dood door moord gaat. 

  

Nesbǿ heeft rake observaties. Over Beate Lǿnn, die zelf iedereen herkent: ‘…had een soort gezicht en uitstraling, die haar tot een niet-gebeurtenis maakte, een pauzefiguurtje, visuele teflon.’ Enige minpunt in de stijl is het overvloedig gebruik van de heel korte zin: ‘Hij nam de rotonde. Reed naar het woonblok. Voelde dat er rust over hem kwam.’ Persoonlijk geef ik toch echt de voorkeur aan: ‘Hij nam de rotonde, reed naar het woonblok en voelde dat er rust over hem kwam.’